Język knaan
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Obszar | Czechy, Łużyce, Polska | ||
---|---|---|---|
Liczba mówiących | język wymarły | ||
Pismo/alfabet | hebrajskie | ||
Klasyfikacja genetyczna | |||
Kody języka | |||
ISO 639-2 | sla | ||
ISO 639-3 | czk | ||
IETF | czk | ||
Glottolog | brak | ||
Linguist List | czk | ||
SIL | CZK | ||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język knaan (Leshon Knaan, język judeosłowiański, język Kanaanu) – wymarły język (lub grupa języków) diaspory żydowskiej, który rozwinął się na bazie języków słowiańskich, głównie w oparciu o język czeski. Był używany na terenach słowiańskich do czasów średniowiecza. Zaliczany jest do języków zachodniosłowiańskich.
Niektórzy badacze twierdzą, że przetrwał do czasu ekspansji kultury aszkenazyjskiej i języka jidysz, przez który został wchłonięty i zasymilowany. Znane jest przynajmniej jedno świadectwo piśmiennicze[potrzebny przypis] z końca XVI wieku w języku polskim (?), zapisane jednak literami hebrajskimi. Świadczyć za tym miałyby również archaiczne zapożyczenia z języków słowiańskich w jidysz, w formach, które w czasie jego ekspansji w językach słowiańskich już nie istniały. Miałyby to być zapożyczenia z knaan.
Jeszcze inna hipoteza wyjaśniająca pochodzenie elementu słowiańskiego w jidysz, zaproponowana przez Paula Wexlera, zakłada, że on sam ma rodowód judeosłowiański (judeołużycki), a dopiero z czasem został zgermanizowany i błędnie jest klasyfikowany jako język germański.
Jednym z nielicznych dowodów istnienia języków judeosłowiańskich (w tym przypadku judeopolskiego) są napisy na XII- i XIII-wiecznych brakteatach polskich bitych przez żydowskich mincerzy na dworze Mieszka Starego i Leszka Białego. Jedna z zachowanych inskrypcji brzmi: משקא קרל פלסק, co transliteruje się mškɔ krl plsk i odczytuje „Mieszko król Polski”.
Zobacz też
- Sefardyjczycy
- Knaanejczycy
- Żydzi aszkenazyjscy
- ladino
Linki zewnętrzne
- Ethnologue – CZK
- Błogosławieństwo Mieszkowi
- p
- d
- e
- ↑ Język prasłowiański nie jest językiem słowiańskim, lecz przodkiem wszystkich języków słowiańskich.
- p
- d
- e
Żydowskie ruchy religijne |
|
---|---|
Ludy wyznające judaizm | |
Filozofia żydowska |
|
Teksty religijne |
|
Postacie |
|
Życie i kultura |
|
Święta | |
Ważne miejsca i stanowiska | |
Modlitwy i przedmioty kultu |
|
Języki | |
Historia |
|
Polityka | |
Antysemityzm |
|
- GND: 1056944455