WikiMini

Koszary w Żółkwi

Koszary w Żółkwi
Koszary Żółkiewskiego
Koszary Sobieskiego
Ilustracja
Budynek koszarowy 15 pułku dragonów
Państwo

 Ukraina

Miejscowość

Żółkiew

Typ budynku

koszary

Pierwszy właściciel

Armia Austro-Węgier

Kolejni właściciele

Wojsko Polskie
6 pułk strzelców konnych

Obecny właściciel

SZ Ukrainy

brak współrzędnych

Koszary w Żółkwi – kompleksy koszarowe znajdujące się na terenie garnizonu Żółkiew.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Na terenie garnizonu żółkiewskiego w okresie II Rzeczypospolitej funkcjonowały dwa kompleksy koszarowe. Były to Koszary im. Stanisława Żółkiewskiego na południowym skraju miasta i Koszary im. Jana III Sobieskiego na północnym jego skraju. W 1921 kompleksy te zajmowały pododdziały 6 pułku strzelców konnych im. Hetmana Wielkiego Koronnego Stanisława Żółkiewskiego[1].

Koszary Sobieskiego[a] stanowił zespół budynków XVI wiecznego klasztoru dominikanek (dzisiaj ul. Łesi Ukrajinky 26), ufundowany przez króla Jana III Sobieskiego. Po I rozbiorze Rzeczypospolitej władze austriackie przekształciły klasztor w koszary. Pojemność koszar określono na szwadron jazdy. Był to jeden budynek mieszkalny, dwie stajnie i wybudowana później kryta ujeżdżalnia[2].

Koszary Żółkiewskiego[a] wzniesione zostały w całości przez Austriaków w rejonie obecnych (2019) ulic: Doroszenka – Wojiniw UPA – Swiatoji Trijci. Ich pojemność określono na cztery szwadrony jazdy. Do 1914 w obu kompleksach kwaterował austriacki 15 pułk dragonów[2].

Obecnie (2019) Koszary Sobieskiego zajmowane są przez biura firm i punkty usługowe, a ujeżdżalnia stoi pusta i niszczeje. W Koszarach Żółkiewskiego, w jednym budynku ulokowano sąd, a część zabudowy zajmuje Wydzielony Oddział Przechowywania Artykułów Spożywczych, Techniki i Sprzętu 124 Połączonego Centrum Zabezpieczenia Tyłów. Krytą ujeżdżalnię przekształcono zaś w nowoczesną halę sportową do tenisa stołowego. Pozostałe budynki stoją nieużytkowane[3].

  1. a b Zatwierdzenie nazw obu kompleksów koszarowych ogłoszono w Dzienniku Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 13 z 24 kwietnia 1930[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 6 pułk strzelców konnych. T. 24. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2019, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.