Nan quan

Nanquan
Nan quan
Wing chun, um dos estilos que compõe o nanquan
Informação geral
Prática Desporto de combate; arte marcial
Foco soco
Outras informações
Esporte olímpico não
Cronologia das artes marciais  · Lista de artes marciais  · Projeto Artes Marciais

Em artes marciais, chama-se genericamente de Nan Quan (南拳) (Pinyin: Nánquán, literalmente "Punhos do Sul") ou Nan Pai (南派; pinyin: Nán pài; literalmente, "escola do sul") todos os estilos de combate desarmado da escola Waijia de Wushu, originários ao sul do rio Yangtzé, na China, no fim da dinastia Ming e início da dinastia Qing. Também é recorrente nomear tais estilos de Shaolin do Sul, embora essa designação não seja totalmente correta, por se referir também à prática de Wushu com armas.

Como marcas mais notáveis, o Nanquan se caracteriza pelo uso de poucos golpes de salto, posturas de combate muito baixas, uso predominante de golpes de mão e de chutes baixos. Tais marcas do estilo costumam ser atribuídas ao relevo plano e biomas pantanosos formados no sul da China, ao longo do curso do rio Yiang Tsé, o que, na maioria das vezes, fazia com que templos e academias destinados ao treinamento militar, bem como campos de combate nas guerras, situados em geral em zonas rurais, ficassem em meio a terrenos alagados, o que dificultava o uso de saltos e exigia muito da musculatura da coxa dos lutadores para que eles pudessem se locomover. Tais condições, então, moldaram estilos que melhor se adaptavam a elas.

Exemplos de estilos que fazem parte do nanquan são o hung gar, choy lay fut, hak fu mun, wuzuquan, wing chun e outros.[1]

História

Durante a dinastia Ming, havia Wakō (piratas japoneses) ativos no litoral da China. Em certo momento, os generais Qi Jiguang e Yu Dayou estavam estacionados em Fuqing e Putian, em Fujian central. Os monges locais dessas áreas se defendiam usando bastões de metal para repelir os piratas. Yu Dayou e Qi Jiguang ensinaram artes marciais aos exércitos e cidadãos locais para que eles lutassem contra os piratas, inclusive com o uso de lança de arremesso, faca e outras armas.[2] O capítulo catorze do livro Jixiao Xinshu, do general Qi, inclui uma versão modificada da 32ª postura do estilo taizu changquan. Depois da partida de Qi Jiguang, o desenvolvimento de métodos de combate desarmado ficou a cargo dos soldados.[2]

Durante o período de Koxinga, a Sociedade do Céu e da Terra enviou cinco generais veteranos para várias partes do sul da China para disseminar essas técnicas. Eles criaram monastérios e recrutaram pessoas com sentimento anti-Qing, ensinando-lhes artes marciais e o uso de armas. Com o tempo, essas técnicas deram origem a vários estilos.

No quinto ano do reinado do imperador Shunzhi, da dinastia Qing, o exército Qing ocupou Fujian central e a região de Minnan e massacrou apoiadores da dinastia Ming do Sul em Putian, Fuqing e no condado de Yongchun. Durante a Primeira Guerra do Ópio, as artes marciais da Sociedade do Céu e da Terra ficaram conhecidas como Hung Kuen. Durante a rebelião dos turbantes vermelhos (1854-1856), esses estilos foram chamados de yongchunquan (possivelmente uma alusão ao pak hok, wing chun ou weng chun). Depois da derrota de Li Wenmao na rebelião dos turbantes vermelhos, a Sociedade do Céu e da Terra passou a chamar esses estilos de shaolin quan. Depois da fundação da República Popular da China, esses estilos passaram a ser chamados de nanquan.

Mosteiro Shaolin do Sul

Ver artigo principal: Mosteiro Shaolin do Sul

Considera-se que o mosteiro Shaolin do Sul teve um grande papel no desenvolvimento do wushu do sul da China. A dinastia Tang criou uma filial do mosteiro Shaolin do monte Song em Fujian. Posteriormente, o general Qi Jinguang, da dinastia Ming, difundiu o estilo taizu changquan e outros estilos na região.

Nanquan contemporâneo

O nanquan contemporâneo surgiu em 1960[3] a partir das artes marciais das províncias da China ao sul do rio Yangtzé, especialmente Guangdong, Guangxi, Fujian e Zhejiang.[4] O nanquan contemporâneo se baseia nos estilos familiares cantoneses 洪 (Hung), 李 (Lei), 劉 (Lau), 莫 (Mok) e 蔡 (Choi), bem como nos estilos mais contemporâneos choy lay fut, hung gar e wing chun.[3]

O nanquan contemporâneo apresenta vigorosos e atléticos movimentos, conjugados com bases baixas e bem estáveis, muitas técnicas de mãos e uma articulação vocal chamada fasheng ("grito de liberação"), que foi o predecessor do kiai das artes marciais coreanas e japonesas. A força das mãos é gerada através de rápidos movimentos de cintura e transições de base. Técnicas de mão características do nanquan são os consecutivos socos para baixo chamados Gua Gai Quan (Gwa Kup Kuen; 挂盖拳),[5] e consecutivos ganchos para cima enquanto se desloca para frente chamados Paoquan (Pow Kuen; 抛拳). Existem relativamente poucos chutes no nanquan, embora o Tengkong Pantui Cepu (腾空盘腿度侧扑; "chute com pernas cruzadas voador e aterrissagem de lado") e o Li Yu Da Ting (鲤鱼打挺直立, salto para se levantar) sejam bem comuns em séries avançadas de nanquan. O nanquan também possui suas próprias armas contemporâneas: o nandao (南刀, "sabre do sul") e o nangun (南棍, "bastão do sul), que foram incluídos nas competições internacionais de wushu a partir de 1999.[6]

Em 2013, a Federação Internacional de Wushu (IWUF) modificou as regras do nanquan contemporâneo para tornar as técnicas de salto (难度) obrigatórias nas rotinas. Chutes giratórios com salto com rotação entre 360 e 720 graus no ar agora fazem parte das rotinas, e o giro estacionário para trás (原地后空翻) e o recuo simples para trás (单跳后空翻) são usados por competidores avançados.

  • v
  • d
  • e
Artes marciais por país de origem
Várias origens: Boxe  · Combate corpo a corpo  · Defesa pessoal  · Esgrima  · Kickboxing  · Luta com bastões  · Luta de rua  · Silat  · Tiro com arco  · Wrestling
África
África do Sul África do Sul
Donga  · Kwon jutsu  · Musangwe  · Rough and tumble
Angola Angola
Engolo
Egito Egito
Madagáscar Madagascar
Moraingy
Nigéria Nigéria
Dambe
Senegal Senegal
Síria Síria
Suri
Somália Somália
Istunka
Sudão Sudão
Luta nuba
América
Argentina Argentina
Bolívia Bolívia
Brasil Brasil
Canadá Canadá
Okichitaw  · Defendo
Colômbia Colômbia
Grima
Equador Equador
Sojukay
Estados Unidos Estados Unidos
Haiti Haiti
Kalenda
México México
Chupa porrazo  · Lucha tarahumara  · Yaotiliztli
Peru Peru
Venezuela Venezuela
Garrote tocuyano
Ásia
Camboja Camboja
Bokator  · Kbachkun boraan  · Kbachkun dambong-veng  · Pradal Serey  · Wrestling tradicional khmer
China China
Wushu
(Kung fu)
Weijia
(Shaolin quan)
Bak sil lum  · Bajiquan  · Choy gar  · Choy lay fut  · Hung gar  · Lau gar  · Lee gar  · Louva-a-deus do norte  · Louva-a-deus do sul  · Mao quan  · Mok gar  · Nan quan  · Piguaquan  · Wing chun  · Ying zhao quan  · Zui quan
Neijia
(Wudang quan)
Outros
Coreia do Sul Coreia
Geon gon kwan  · Gongkwon yusul  · Haidong gumdo  · Hankido  · Hankumdo  · Hapkido  · Hoi jeon moo sool  · Hwa rang do  · Kuk sool won  · Sipalki  · Soo bahk do  · Ssireum  · Subak  · Taekkyeon  · Taekwondo  · Tangsudo
Filipinas Filipinas
Arnis (Arnis moderno ou "Modern Arnis")  · Dumog  · Eskrima  · Kali Silat  · Kombatan  · Sikaran  · Yaw-yan
Índia Índia
Gatka  · Kabaddi  · Kalari payattu  · Malla khra  · Malla yuddha  · Mushti yuddha  · Pehlwani  · Silambam  · Vajra mushti
Indonésia Indonésia
Liu seong kuntao  · Pencak silat  · Tarung derajat
Israel Israel
Kapap  · Krav magá
Japão Japão
Budō
(artes modernas)
Aikidō  · Jōdō  · Judō  · Jukendō  · Iaidō  · Karate-dō  · Kendō  · Kyūdō  · Naginata-dō  · Shōrinji kenpō
Bujutsu
(artes antigas)
Battōjutsu  · Bōjutsu  · Hojōjutsu  · Iaijutsu  · Jōjutsu  · Jujutsu ou jiu-jitsu  · Juttejutsu  · Kenjutsu  · Kenpō  · Kyujutsu  · Kyusho-jitsu  · Naguinatajutsu  · Ninjutsu  · Shurikenjutsu  · Sōjutsu
Outros
Laos Laos
Malásia Malásia
Myanmar Mianmar (Birmânia)
Bando  · Banshay  · Lethwei  · Naban  · Thaing
Mongólia Mongólia
Bökh
Paquistão Paquistão
Malla khra  · Pehlwani
Rússia Rússia
Buza  · Kulachniy boy  · Sambo  · Systema
Tailândia Tailândia
Krabi krabong  · Lerdrit  · Muay boran  · Muay thai  · Silat pattani
Turquia Turquia
Sayokan
Bandeira do Uzbequistão Uzbequistão
Kurash
Vietname Vietnã
Qwan ki do  · Nhat nam  · Viet vo dao  · Vovinam
Europa
Alemanha Alemanha
Kampfringen  · Musado  · Nindokai
Espanha Espanha
Keysi  · Destreza vulgar  · Lucha baltu  · Lucha canaria  · Lucha leonesa  · Palo canario  · Sitra achra  · Verdadera destreza
França França
Canne de combat (La Cane)  · Francombat  · Gouren  · Kinomichi  · Savate
Reino Unido Grã-Bretanha
Backhold escocês  · Bataireacht  · Bartitsu  · Boxe com as mãos nuas  · Boxe inglês  · Catch wrestling  · Collar-and-elbow  · Combate em ambientes confinados  · Defendu  · Wrestling da Cornualha  · Wrestling de Cumberland e Westmorland  · Wrestling de Devon  · Wrestling de Lancashire
Grécia Grécia
Islândia Islândia
Itália Itália
Istrumpa  · Kick jitsu  · Liu-bo  · Luta greco-romana
Portugal Portugal
Romênia Romênia
Trântă
Sérvia Sérvia
Narodno rvanje  · Svebor
Suíça Suíça
Schwingen
Ucrânia Ucrânia
Combate Hopak
Oceania
Austrália Austrália
Zen do kai  · Zen ki bo  · Coreeda
Nova Zelândia Nova Zelândia
Mau räkau
Samoa Americana Samoa Americana
Limalama
Projeto Artes Marciais
  • Portal das artes marciais mistas

Referências

  1. Thomas A. Green & Joseph R. Svinth (2010). Martial Arts of the World: An Encyclopedia of History and Innovation. [S.l.]: ABC-CLIO. ISBN 978-15-9884-244-9 
  2. a b Guangxi Wang (2012). Chinese Kung Fu. [S.l.]: Cambridge University Press. ISBN 978-05-2118-664-3 
  3. a b Sensei/Renshi Nathan Chlumsky (2015). Inside Kungfu: Chinese Martial Arts Encyclopedia. [S.l.]: Lulu.com. ISBN 978-13-2911-942-0 
  4. Guangxi Wang (2012). Chinese Kung Fu. [S.l.]: Cambridge University Press. ISBN 978-05-2118-664-3 
  5. umbcwushu (5 de março de 2015). «Wushu Nanquan Application - Guagaiquan». Consultado em 9 de setembro de 2021 
  6. DK (2013). The sports book. [S.l.]: Dorling Kindersley Ltd. ISBN 978-14-0935-033-0