Władysław Saczonek
generał brygady w st. spocz. | |
Data urodzenia | 29 lipca 1945 |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby | 1966–2005 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | • Oficerska Szkoła Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych |
Stanowiska | • d-ca plcz, kp czołgów |
Odznaczenia | |
Władysław Saczonek (ur. 29 lipca 1945 w powiecie Zarosy na Wileńszczyźnie) – polski dowódca wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego w stanie spoczynku, dowódca 2 pułku czołgów (1974–1977), dowódca 20 Dywizji Pancernej (1979–1982); attaché wojskowy w Kanadzie (1999–2004).
Życiorys
Władysław Saczonek syn Maksymiliana[1] urodził się 29 lipca 1945. Dzieciństwo spędził na Warmii[2]. W latach 1959–1963 kontynuował naukę w liceum ogólnokształcącym w Lidzbarku Warmińskim[2]. We wrześniu 1963 rozpoczął studia w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych w Poznaniu, które ukończył z wyróżnieniem w sierpniu 1966. Służbę zawodową rozpoczął jako dowódca plutonu czołgów w 2 pułku czołgów w Opolu 10 Dywizji Pancernej. W 1967 był dowódcą plutonu czołgów w 40 pułku zmechanizowanym 10 DPanc, a następnie po jego przeformowaniu w 25 pułku zmechanizowanym tej dywizji stacjonującym w Opolu. W latach 1967–1969 dowodził kompanią czołgów w 25 pz, potem w 13 pułku czołgów 10 DPanc[3].
W 1969 został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego WP i po ich ukończeniu powrócił do Opola, gdzie objął funkcję starszego pomocnika szefa wydziału operacyjnego w sztabie 10 DPanc. W latach 1973–1974 był szefem sztabu–zastępcą dowódcy 10 pułku czołgów 10 DPanc. W latach 1974–1977 dowodził 2 pcz. Dowodzona przez niego jednostka został wyróżniona w rozkazie Ministra Obrony Narodowej. W 1977 został skierowany do Szczecinka, gdzie do 1979 wykonywał obowiązki szefa sztabu–zastępcy dowódcy 20 Dywizji Pancernej. Następnie w 1979 w wieku 34 lat dowódca tejże dywizji, awansowany na pułkownika w 1980 (był najmłodszym dowódcą dywizji w ostatnich 25 latach[3]). Dowodzona przez niego dywizja była dwukrotnie wyróżniana w rozkazach ministra ON[3]. W pierwszej połowie 1981 podczas odprawy służbowej z szefem sztabu gen. Florianem Siwickim[4], jako dowódca 20 DPanc, wypowiedział się przeciwko radzieckiej interwencji zbrojnej na obszarze RP[4][5]:
Jest to nasza wewnętrzna sprawa i jeśli sojusznicze wojska wejdą do Polski, to polska armia będzie stawiać opór zbrojny.
Od 13 grudnia 1981 wykonywał zadania wynikające z zarządzeń stanu wojennego postawionych dla 20 DPanc[a][2]. W 1982 został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, po czym po ich ukończeniu w 1984 został wyznaczony na stanowisko I zastępcy szefa Sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego[3]. W latach 1986–1988 pełnił służbę w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego WP jako szef oddziału planowania ogólnego[7]. W okresie 1988–1992 szef Zarządu Operacyjnego Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego. W 1992 awansowany na stopień generała brygady[8]. W 1992 po reorganizacji SG WP szef Zarządu Szkolenia Operacyjnego SG WP, którym był do 1995, gdzie między innymi w 1992 jest w zespole autorskim opracowującym strategię obronną RP w nowych uwarunkowaniach geopolitycznych, autor systemów dowodzenia Siłami Zbrojnymi RP z zastosowaniem systemów informatycznych. Jest także autorem pierwszego planu udziału Sił Zbrojnych RP w programie „Partnerstwo dla Pokoju”[2].
W 1995 objął funkcję szefa Zarządu Dowodzenia SG WP, po czym w 1996 został skierowany na stanowisko zastępcy dowódcy–szefa Sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W między czasie ukończył kurs języka angielskiego III stopnia według standardu NATO oraz kurs bezpieczeństwa zakończony uzyskaniem certyfikatu bezpieczeństwa oznaczony klauzulą „ściśle tajne”[2]. W 1999 w Instytucie Stosunków Międzynarodowych odbył kurs bezpieczeństwa narodowego[2]. Od roku 1999 do 2004 attaché wojskowy w Kanadzie[8]. Z dniem 29 lipca 2005 w wieku 60 lat został zwolniony z zawodowej służby wojskowej przechodząc w stan spoczynku[2][9]. 15 sierpnia 2005 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został uhonorowany listem przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego[10] w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej[11].
W latach 2006–2007 był zastępcą dyrektora Biura Inwestycji i Eksploatacji Agencji Rezerw Materiałowych Ministerstwa Gospodarki[2]. Jest członkiem Klubu Generałów i Admirałów RP[12], od 2019 pełni funkcję wiceprezesa Klubu[2]. Zainteresowania: historia Polski, łowiectwo, sport (piłka siatkowa – czynnie)[2].
Awanse[7]
- podporucznik – 1966
- porucznik – 1968
- kapitan – 1972
- major – 1974
- podpułkownik – 1977
- pułkownik – 1980
- generał brygady – 1992
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 1994[1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[8]
- Złoty Krzyż Zasługi[8]
- Medal Za zasługi dla WOW
- uhonorowany listem od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na zakończenie zawodowej służby wojskowej – 2005[13]
i inne
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b M.P. z 1994 r. nr 56, poz. 480.
- ↑ a b c d e f g h i j Gen. bryg. Władysław Saczonek. klubgiarp.pl. [dostęp 2032-02-03].
- ↑ a b c d Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 266.
- ↑ a b Jaruzelski 1992 ↓, s. 155.
- ↑ Walenciak 2021 ↓, s. 77.
- ↑ Michał Jach ze Stargardu. Wojskowa i cywilna historia – NaszeMiasto.pl [online], stargard.naszemiasto.pl [dostęp 2019-08-28] .
- ↑ a b Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 266–267.
- ↑ a b c d Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 267.
- ↑ Komorowski 2006 ↓, s. 233.
- ↑ Prezydent RP wręczył akty nominacji generalskich oraz ordery i odznaczenia podczas uroczystości z okazji Święta Wojska. prezydent.pl, 2002-08-15. [dostęp 2023-02-03].
- ↑ Komorowski 2006 ↓, s. 248.
- ↑ Klub Generałów i Admirałów Rzeczypospolitej Polskiej. klubgiarp.pl. [dostęp 2023-02-04].
- ↑ Obchody Święta Wojska Polskiego z udziałem Prezydenta RP. bbn.gov.pl, 2002-08-15. [dostęp 2023-02-03].
Bibliografia
- Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
- Wojciech Jaruzelski: Stan wojenny dlaczego…. Warszawa: BGW, 1992. ISBN 83-7066-345-1.
- Robert Walenciak: Gambit Jaruzelskiego. Ostatnia tajemnica stanu wojennego. Warszawa: Fundacja Oratio Recta, 2021. ISBN 978-83-64407-93-2.
- Krzysztof Komorowski (red.). Kronika Wojska Polskiego 2005. „Kronika Wojska Polskiego”, s. 233; 248, 2006. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris. ISSN 1734-2317.
- Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 1994