Władysław Jachowicz

Władysław Jachowicz

Konar

kapitan
Data i miejsce urodzenia	2 marca 1907 Tykadłów
Data i miejsce śmierci	17 października 1973 Zduńska Wola
Przebieg służby
Lata służby	1930–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Stanowiska	dowódca batalionu „Chrobry I”, oficer operacyjny Twierdza Modlin, oficer operacyjny Grupa Operacyjna „Piotrków”
Główne wojny i bitwy	kampania wrześniowa, Armia Krajowa, powstanie warszawskie
Odznaczenia

Władysław Jachowicz, ps. „Konar” (ur. 2 marca 1907 w Tykadłowie, zm. 17 października 1973 w Zduńskiej Woli) – polski żołnierz, kapitan piechoty Wojska Polskiego.

Urodził się 2 marca 1907 roku w Tykadłowie k. Kalisza. Był piątym spośród ośmiorga dzieci Tomasza Jachowicza, organisty, i Wiktorii z Graczykowskich^[1]. Uczęszczał do gimnazjum w Zduńskiej Woli. Po ukończeniu gimnazjum i otrzymaniu świadectwa dojrzałości w 1926 roku, za namową ojca rozpoczął naukę w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Zaprzyjaźnił się tam z Józefem Balcerczykiem późniejszym pułkownikiem kapelanem Armii Krajowej. W 1930 roku porzucił Seminarium i rozpoczął roczny kurs unitarny w batalionie szkolnym podchorążych piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, a w 1931 roku naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Szkołę ukończył w 1933 roku promowany w dniu 15 sierpnia do stopnia podporucznika piechoty służby stałej i przydziałem do 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu. W 1936 roku został awansowany do stopnia porucznika. W 1938 roku zawarł związek małżeński z Marianną Leszówną^[1].

W przeddzień wybuchu kampanii wrześniowej, dostał rozkaz opuszczenia macierzystej jednostki i stawienia się w sztabie gen. Wiktora Thommée, w charakterze oficera operacyjnego. Wojnę Obronną zakończył broniąc Twierdzy Modlin, aż do jej kapitulacji. Pełnił tam funkcję oficera operacyjnego sztabu obrony twierdzy dowodzonej przez gen. Wiktora Thommée. Uniknął niewoli hitlerowskiej i w mundurze oraz z szablą wrócił do Zduńskiej Woli.

W 1940 roku wyjechał do Warszawy i tam pod fałszywym nazwiskiem Antoni Krępski podjął pracę dozorcy^[1]. Nawiązał kontakt z Polską Organizacją Zbrojną (POZ). W połowie 1942 roku współorganizował formowanie batalionu „Chrobry I”. W sierpniu 1942 roku po scaleniu POZ z Armią Krajową pełnił funkcję oficera w sztabie batalionu do momentu wybuchu powstania warszawskiego.

Po wybuchu powstania warszawskiego dowodził 4 kompanią batalionu „Chrobry I”. Walczył na Woli i na terenie Starego Miasta, był dowódcą obrony Arsenału, który przez cały okres walk na Starówce był nazywany „Redutą Konara”. 24 sierpnia 1944 roku został awansowany do stopnia kapitana i objął dowództwo batalionu „Chrobry I”, którym dowodził do końca powstania. 7 września wraz z pozostałymi żołnierzami z batalionu „Chrobry I” przeszedł kanałami do Śródmieścia. Po upadku powstania został osadzony w Oflagu II C w Woldenbergu, po wyzwoleniu którego wstąpił do 2 Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa. Żołnierzem powstania był również Stefan - brat Władysława, który organizował punkty nadawcze radiostacji podziemnych^[1].

Do Zduńskiej Woli powrócił w 1946 roku. Pracował w Państwowej Centrali Handlowej oraz w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu Wewnętrznego jako główny księgowy^[1]. Społecznie działał w Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1949 roku został wybrany Naczelnikiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Zduńskiej Woli, którym pozostał do 1966 roku, a społecznie w OSP pracował do marca 1973 roku.

Zmarł 17 października 1973 roku w Zduńskiej Woli, pochowany na Starym Cmentarzu^[1].

• podporucznik – 1933
• porucznik – 1936
• kapitan – 1944

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (18 sierpnia 1944)
• Krzyż Walecznych (1944)
• Medal Wojska
• Warszawski Krzyż Powstańczy (pośmiertnie, 1982)^[2]
• Krzyż Armii Krajowej (1970)

W 1993 roku na murach warszawskiego Arsenału odsłonięto tablicę upamiętniającą bohaterską jego obronę przez kpt. „Konara”.

3 października 2009 roku w hołdzie bohaterskiemu „Konarowi” odsłonięto pamiątkową tablicę, umieszczoną na murze kamienicy przy ulicy Jarosława Dąbrowskiego 7 w Zduńskiej Woli, gdzie mieszkał kapitan Władysław Jachowicz^[1].

• Księga zbiorowa, Walka o dobra kultury Warszawa 1939–1945 tom I, Warszawa 1970.
• Podlewski Stanisław, Przemarsz przez piekło, Warszawa 1971.
• Słomczyński Adam, W warszawskim Arsenale, Warszawa 1971.
• Piotr Stachiewicz, Starówka 1944, Warszawa 1983.
• Zespół redakcyjny, Oddziały Powstania Warszawskiego, Warszawa 1988, ISBN 83-202-0474-7.
• Bielski Mieczysław, Grupa Operacyjna PIOTRKÓW, Warszawa 1991, ISBN 83-11-07836-X.
• Pietras Stanisław, Zgrupowanie Sosna Batalion Chrobry I, Warszawa 1993.
• Pietras Stanisław, Polska Organizacja Zbrojna, Warszawa 1996. ISBN 83-86301-33-3.
• Kozłowski Jerzy, Zduńskowolanie w walce o Niepodległość, Zduńska Wola 2005, ISBN 83-914868-8-5.
• Galperyn Zbigniew, Byłem żołnierzem Bataliony CHROBRY I Zgrupowania SOSNA w Powstaniu Warszawskim 1944, Warszawa 2009.