Trałowce typu Bluebird
Kraj budowy | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
Użytkownicy | US Navy | ||
Stocznia | Mare Island, Vallejo | ||
Wejście do służby | 1953 | ||
Wycofanie | 1971 | ||
Zbudowane okręty | 2 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Wyporność | 330 t | ||
Długość | 44,0 m | ||
Szerokość | 8,5 m | ||
Zanurzenie | 3,7 m | ||
Napęd | 4 silniki wysokoprężne, 2 śruby | ||
Prędkość | 14 węzłów | ||
Załoga | 39 | ||
Uzbrojenie | 2× armata kalibru 20 mm, | ||
|
Trałowce typu Bluebird – typ dwóch amerykańskich trałowców przeznaczonych do operowania na wodach przybrzeżnych, zbudowanych dla US Navy na początku lat 50. XX wieku, służących do wczesnych lat 70.
Okręty
Okręty typu Bluebird nosiły początkowo oznaczenia AMS, zmienione 7 lutego 1955 roku na MSC (Minesweeper, Coastal).
- USS „Bluebird” (MSC-121)
- USS „Cormorant” (MSC-122)
Do typu Bluebird zalicza się czasem także jednostki typów Falcon (10 okrętów) i Redwing (10), a także 267 zbliżonych konstrukcyjnie trałowców zbudowanych dla marynarek wojennych państw NATO i innych państw sojuszniczych[1].
Przypisy
- ↑ Edward J. Marolda: The U.S. Navy in the Korean War. Naval Institute Press, 2007, s. 356. ISBN 1-59114-487-6. Cytat: Orders for the similar coastal Bluebird class eventually totaled twenty-two ships for the U.S. Navy and 267 for NATO navies. (ang.).
Bibliografia
- Motor & Coastal Minesweepers. NavSource. [dostęp 2013-03-12]. (ang.).