Tajemnicza droga
Gatunek | romantyczny, przygodowy, melodramat |
---|---|
Rok produkcji | 1920–1921 |
Data premiery | |
Kraj produkcji | Wielka Brytania |
Język | plansza tekstowa w języku angielskim |
Czas trwania | 50 lub 68 minut |
Reżyseria | Paul Powell |
Scenariusz | Margaret Turnbull |
Główne role | David Powell |
Zdjęcia | Hal Young |
Produkcja | Famous Players-Lasky |
Wytwórnia | Paramount Pictures |
Dystrybucja | Paramount Pictures |
Tajemnicza droga (tytuł oryg. The Mystery Road) – brytyjski niemy melodramat romantyczno-przygodowy z 1921 w reżyserii Paula Powella. Autorką scenariusza jest Margaret Turnbull, która napisała go na podstawie krótkiego opowiadania E. Phillipsa Oppenheima, przygotowanego specjalnie na potrzeby filmu. Adaptacji opowiadania dokonała Mary H. O’Connor. W rolach głównych wystąpili David Powell, Mary Glynne i Ruby Miller.
14 lipca 1921 zarejestrowano prawa autorskie dla Famous Players-Lasky pod numerem LP16761[3]. Projektantem planszy tekstowej był Alfred Hitchcock, późniejszy reżyser. Żadne kopie Tajemniczej drogi nie zachowały się do czasów dzisiejszych[2][4].
Fabuła
Gerald Dombey (David Powell) wyznaje swojej narzeczonej, damie Susan Farrington (Mary Glynne), że podczas pobytu w południowej Anglii miał romans z wieśniaczką Verą Lypashi (Ruby Miller). W trakcie podroży do francuskiej Nicei w towarzystwie swojego przyjaciela, Christophera Wenta (Pardoe Woodman), spotyka Myrtile Sargot (Nadja Ostrovska), dziewczynę, która zdecydowała się na opuszczenie rodzinnego domu – ze względu na panującą w nim przemoc. Dombey przekonuje Farrington, by dała jej schronienie, mimo że kobieta nie kryje swojej nieufności. Pewnego wieczora w kawiarni Dombey ponownie spotyka Lypashi, która jest w towarzystwie swojego „brata” Luigiego (Percy Standing). W następnych dniach mężczyzna regularnie ją widuje. Kiedy odkrywa, że Luigi jest kochankiem kobiety, a jego przyjaciel Went zakochał się w Farrington, decyduje się na popełnienie samobójstwa. Ostatecznie rezygnuje z zamiaru odebrania sobie życia, gdy uświadamia sobie, że jest zakochany w Myrtile Sargot[3].
Obsada
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[1][5]:
- David Powell – Gerald Dombey
- Mary Glynne – dama Susan Farrington
- Ruby Miller – Vera Lypashi
- Nadja Ostrovska – Myrtile Sargot
- Pardoe Woodman – Christopher Went
- Percy Standing – Luigi
- Lewis Gilbert – Jean Sargot
- Irene Tripod – wdowa Dumesnel
- Lionel d’Aragon – Pierre Naval
- Arthur Cullin – hrabia Farrington
- Judd Green – Vagabond (także jako R. Judd Green)
- Ralph Forster – ksiądz
Produkcja
Realizacja
15 października 1920 tygodnik „Variety” podał informację, że Paul Powell wyreżyseruje pierwszy film dla kompanii Famous Players-Lasky, który ma być oparty na „specjalnie napisanej historii” autorstwa E. Phillipsa Oppenheima[3] (w 1923 na rynku ukazała się powieść Oppenheima pt. The Mystery Road)[6][7]. Adaptacji opowiadania dokonała Mary H. O’Connor[8].
W listopadzie Powell powrócił z francuskiej Riwiery, gdzie szukał odpowiednich plenerów do realizacji. Okres zdjęciowy trwał od grudnia 1920 do lutego bądź kwietnia 1921, po czym film poddano procesowi montażu[3]. Część obrazu Tajemnicza droga nagrywano, według źródeł pochodzących z „Motion Picture News”, we francuskiej Nicei, a także – jak podawało studio Paramount w swej notatce – w Monte Carlo[3]. Większość scen realizowano w nowo powstałym studiu znajdującym się przy Pool Street na Islington w północnej części Londynu, należącym do Famous Players-Lasky[3]. Według artykułu zamieszczonego na łamach „The Moving Picture World” z maja 1921 Tajemnicza droga była piątym filmem zrealizowanym we wspomnianym studiu[3].
Na potrzeby scen realizowanych w kawiarni, ekipa filmowa wynajęła profesjonalną baletnicę Phyllis Bedells, tancerkę M. Espinosę i członkinie trupy tanecznej Tiller Girls[3]. Tajemniczą drogę zarejestrowano na standardowej taśmie 35 mm w formacie 1.37:1[1]. Projektantem planszy tekstowej był Alfred Hitchcock, późniejszy reżyser[4][9].
Odbiór
Premiera kinowa i recenzje
10 lipca 1921 Paramount Pictures wypuściło film w Stanach Zjednoczonych w pięciu rolkach[1] o długości 4,965 stóp[3]. Premiera Tajemniczej drogi w Wielkiej Brytanii miała miejsce 3 listopada tego samego roku[8].
„The Guardian” wyrażał wątpliwość co do moralnego postępowania głównych bohaterów. Autor recenzji przyznawał: „Produkcja jest rozrzutna do pewnego stopnia i stanowi hołd złożony miejscowej kinematografii. Sceny w Grand Cafe Méditerranée i na Promenadzie Anglików są niezwykle luksusowe”[10]. Z kolei jeden z krytyków czasopisma „Picturegoer” pisał: „Bardzo przeciętna produkcja wykonana w Anglii, z Davidem Powellem jako gwiazdą. Tematem obrazu jest stara miłość jednej z kobiet i batalia pomiędzy mężczyznami […] Atrakcyjność seksualna jest podstawą historii, która jest jedynie groteskową karykaturą oryginalnej powieści E. Phillipsa Oppenheima”[11].
Uwagi
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d e Silent Era – The Mystery Road. [dostęp 2018-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-02)]. (ang.).
- ↑ a b Donald Spoto: Alfred Hitchcock. Jan Stanisław Zaus (tłum.). ALFA, 2000, s. 76. ISBN 83-7179-191-7. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i AFI Catalog – The Mystery Road. Amerykański Instytut Filmowy. [dostęp 2018-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-02)]. (ang.).
- ↑ a b Peter Ackroyd: Alfred Hitchcock. Jerzy Łoziński (tłum.). Zysk i S-ka, 2017, s. 29. ISBN 978-83-65521-79-8. (pol.).
- ↑ Patrick McGilligan: Alfred Hitchcock: Życie w ciemności i pełnym świetle. Jowita Matys, Anna Nermer, Andrzej Nermer, Irena Stąpor (tłum.). Twój Styl, 2005, s. 70, 936. ISBN 978-83-7163-505-2. (pol.).
- ↑ Alan Goble: The Complete Index to Literary Sources in Film. Walter de Gruyter, 2011, s. 353. ISBN 978-3-11-095194-3. (ang.).
- ↑ Fiona Kelleghan: 100 Masters of Mystery and Detective Fiction: Baynard H. Kendrick. Salem Press, 2001, s. 477. ISBN 978-0-89356-977-8. (ang.).
- ↑ a b Alain Kerzoncuf, Charles Barr: Hitchcock Lost and Found: The Forgotten Films. University Press of Kentucky, 2015, s. 14. ISBN 978-0-8131-6084-9. (ang.).
- ↑ Jane E. Sloan: Alfred Hitchcock: A Filmography and Bibliography. University of California Press, 1995, s. 538. ISBN 978-0-520-08904-4. (ang.).
- ↑ Picture Theatres – The Mystery Road. „The Guardian”, 5 grudnia 1922. ISSN 0261-3077.
- ↑ The Mystery Road. „Picturegoer”, s. 55, październik 1922. OCLC 668944678.