Stokłosa bezostna

Systematyka^[1]^[2]

Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

Nadgromada

Gromada

Podgromada

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

wiechlinowce

Rodzina

wiechlinowate

Rodzaj

stokłosa

Gatunek

stokłosa bezostna

Nazwa systematyczna

Bromus inermis Leyss.
Fl. Halens.: 16 (1761)^[3]

Systematyka w Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Stokłosa bezostna (Bromus inermis Leyss.) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych. Jako gatunek rodzimy występuje w Eurazji, z wyjątkiem południowych krańców Europy i Azji. Ponadto zawleczony do Afryki, na oba kontynenty amerykańskie, do Australii i Nowej Zelandii^[3]. W Polsce jest gatunkiem pospolitym^[4].

Morfologia

Pokrój: Wieloletnia wysoka trawa rozłogowa dorastająca 1,4 metra wysokości.
Liście: Pochwa liściowa zrośnięta, zamknięta. Blaszka liściowa naga, do 18 mm szerokości, żeberkowana z wyraźnym nerwem środkowym tzw. "kilem".
Kwiaty: Zebrane w równowąskie kłoski długości około 3 cm, te z kolei zebrane we wzniesioną wiechę długości 10-15 cm. Plewa dolna jednonerwowa, górna - trójnerwowa. Plewka dolna dwuzębna, długości 10-13 mm. Pylniki jaskrawożółte^[5].
Owoce: Ziarniaki.

Biologia i ekologia

Bylina, hemikryptofit. Rośnie na zboczach, wałach, w rowach i zaroślach. Kwitnie w czerwcu i lipcu. Liczba chromosomów 2n = 14, 28, 56^[6].

Zastosowanie

Stokłosa bezostna jest cenną trawą pastewną. Uprawiana na stanowiskach suchszych, dobrze znosi trudniejsze warunki.

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-12-21] (ang.).
↑ ^a ^b Bromus inermis Leyss., [w:] Plants of the World Online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2024-05-05] .
↑ Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, AdamA. Zając (red.) i inni, Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 98, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957 .
↑ Szafer W., Kulczyński S., Pawłowski B. Rośliny polskie. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1969.
↑ Bromus inermis na Flora of China [dostęp 2014-01-28].