STS Siedow
Poprzednie nazwy | Magdalene Vinnen II | ||
---|---|---|---|
Bandera | Rosja | ||
Znak wywoławczy | Q L J M (1921) | ||
Port macierzysty | Murmańsk | ||
Armator | Wyższa Techniczna Szkoła Morska w Królewcu | ||
Dane podstawowe | |||
Materiał | stal | ||
Historia | |||
Stocznia | Friedrich Krupp Germaniawerft w Kilonii | ||
Data budowy | 1920-1921 | ||
Data wodowania | 23 marca 1921 | ||
Dane techniczne | |||
Wyporność | 7381 t | ||
Liczebność załogi | 224 | ||
Długość całkowita (L) | 117,5 (116,7) m | ||
Długość linii wodnej | 97,5 m | ||
Długość kadłuba | 109 m | ||
Długość po pokładzie | 100 m | ||
Szerokość (B) | 14,70 m | ||
Zanurzenie (D) | 6,5 (7,40) m | ||
Pojemność | 3709 RT | ||
Ożaglowanie | |||
Typ ożaglowania | 4-masztowy bark | ||
Liczba żagli | 33 | ||
Powierzchnia ożaglowania | 4192 m² | ||
Wysokość masztów | 58 | ||
Liczba masztów | 4 | ||
Napęd mechaniczny | |||
Silnik | Diesel 1180 | ||
Prędkość maks. | 18 (8,3 (silnik)) w. | ||
|
Imiona i nazwiska kapitanów mogłyby być w polskiej wersji, a nie w angielskiej transkrypcji!.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
STS Siedow (ros. Седов, transkr. ang. Sedov) – największy żaglowiec szkolny świata, czteromasztowy bark, jeden z ostatnich windjammerów. Przez wiele lat był największym żaglowcem w ogóle, lecz oddał pierwszeństwo wycieczkowemu Royal Clipper.
Historia i rejsy
Żaglowiec został zbudowany w 1921 r. w stoczni Friedrich Krupp Germaniawerft w Kilonii dla towarzystwa żeglugowego F. A. Vinnen (kapitan ż. w. Lorenz Peters (1921-1936)). Otrzymał wówczas nazwę Magdalene Vinnen II (pierwszy „Magdalene Vinnen I”, ex „Dunstaffnage’, był również czteromasztowym barkiem). Oprócz zadań szkoleniowych, pływał jako żaglowiec towarowy, wożąc saletrę z Chile. W 1936 zmienił armatora na Norddeutscher Lloyd i nazwę na Kommodore Johnsen, dalej służąc jako żaglowiec towarowy.
Osobą, która doradziła władzom NDL-u, by zakupiły właśnie „Magdalene Vinnen II”, był kapitan ż. w. Otto Lehmberg, podówczas jeden z etatowych kapitanów NDL-u. Wcześniej dokonał on inspekcji barku „L’Avenir”, odradzając władzom NDL-u jego zakup. Statek ten – ostatni żaglowiec, jaki zbudowała stocznia Rickmersa – został następnie zakupiony przez hamburski HAPAG i – po zmianie nazwy na „Admiral Karpfanger” – zatrudniony w charakterze jednostki szkoleniowej. Nie powrócił z pierwszego rejsu, przepadając w rejonie Przylądka Horn w 1938 roku.
Podczas jednego z pierwszych rejsów w charakterze szkolnego statku NDL-u „Kommodore Johnsen”, dowodzony przez kapitana Ottona Lehmberga, omal nie przewrócił się w silnym sztormie na Atlantyku. Wracał wówczas z ładunkiem jęczmienia z Argentyny do Europy; ładunek przemieścił się w ładowni, powodując niebezpieczny przechył. Załoga rozpoczęła trymowanie statku własnymi siłami i wezwała pomoc. Jednym ze statków, który odpowiedział na wezwanie, był motorowy zbiornikowiec „Winkler” pod banderą panamską (6927 BRT, kpt. Gaaso). Dowódca tego statku w pomysłowy sposób określił pozycję wzywającego pomocy „Johnsena” (wykreślił namiary z kilku statków na sygnał emitowany przez niemiecki bark – linie przecięły się idealnie w jednym punkcie), a następnie ruszył na pomoc i na miejscu wylał do morza nieco przewożonego oleju, co złagodziło falę i pozwoliło marynarzom z „Johnsena” dokończyć trymowanie ładunku i uratować nie tylko własne życie, ale i sam statek. Opowiada o tym sam kapitan Lehmberg w swoich wspomnieniach (50 Jahre Seemannsleben), zawartych m.in. w wydanej w końcu lat 50. XX w. książce 'Das große Buch der Seefahrt’ (ss. 84-97).
Po II wojnie światowej został przyznany ZSRR jako część reparacji wojennych i przemianowany na „Siedow”, na cześć rosyjskiego polarnika Georgija Siedowa (1877-1914)[potrzebny przypis]. Pierwszy rejs pod nową banderą „Siedow” odbył w 1952 roku jako szkolny statek Marynarki Wojennej ZSRR. Później był statkiem szkolnym Ministerstwa Rybołówstwa. W 1957 r. prowadził badania hydrograficzne na Atlantyku, pełniąc funkcję statku oceanograficznego Akademii Nauk. W latach 1975–1981 stacjonował w Kronsztadzie.
Po remoncie w 1981 r. powrócił do aktywnego pływania. W 1982 r. po raz pierwszy w swej historii przybył do Szczecina. Od 1986 r. uczestniczył w regatach Operacji Żagiel (Cutty Sark Tall Ship Races). Od 1991 roku armatorem był Uniwersytet Techniczny w Murmańsku, a obecnie Wyższa Szkoła Morska w Królewcu. W 2007 r. gościł w Szczecinie na finale The Tall Ships’ Races 2007 (Operacja Żagiel).
Latem 2020 roku, „Siedow”, jako pierwszy statek o napędzie żaglowym, przepłynął samodzielnie przez Przejście północno-wschodnie z Oceanu Spokojnego, przez Cieśninę Beringa, Ocean Arktyczny, wzdłuż północnych brzegów Rosji do Murmańska. W czasie całego rejsu akwen ten był wolny od kry i gór lodowych[1].
Do czasu (początek lat 90.) zwodowania ogromnych pasażerskich wycieczkowców żaglowych (Star Clipper) pozostawał największym żaglowcem na świecie.
Lp. | Kapitan | Bandera | Lata |
---|---|---|---|
I | Lorenz Peters | • III Rzesza | 1921 – 1936 |
II | Otto Lehmberg | III Rzesza | 1936 – 1937 |
III | Gottfried Clausen | III Rzesza | 1937 – 1945 |
IV | - | ZSRR | 1946 – 1954 |
V | Piotr Sergiejewicz Mitrofanow | ZSRR | 1954 – 1966 |
VI | Mituricz | ZSRR | 1966 – 1968 |
VII | Piotr S. Mitrofanow | ZSRR | 1968 – 1975 |
VIII | W. T. Rojew | ZSRR | 1975 – 1981 |
IX | Aleksiej Pierewozczikow | ZSRR | 1981 – 1984 |
X | - | ZSRR | 1984 – 1986 |
XI | Aleksiej Pierewozczikow | ZSRR | 1986 – 1993 |
XII • XIII | Aleksiej Pierewozczikow • Wiktor Miszionew | Rosja | 1993 – 1997 |
XIV • XV | Wiktor Miszionew • Dmitrij Poliakow | Rosja | 1997 – teraz |
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Sedov pokonał przejście północne. Gór lodowych nie stwierdzono – ŻAGLOWCE.info [online] [dostęp 2020-10-23] (pol.).
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona STS Sedov (ros. • niem. • fr. • ang.)
- SNL: Sedov