Pałac Małachowskich w Warszawie

Pałac Małachowskich w Warszawie
Symbol zabytku nr rej. 519 z 1 lipca 1965[1]
Ilustracja
Pałac Małachowskich od strony ul. Krakowskie Przedmieście
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. Senatorska 11

Typ budynku

pałac

Styl architektoniczny

barok

Ukończenie budowy

XVIII w.

Odbudowano

1947–1948

Pierwszy właściciel

Józef Benedykt Loupia

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Małachowskich w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Pałac Małachowskich w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Małachowskich w Warszawie”
Ziemia52°14′46,86″N 21°00′45,29″E/52,246350 21,012581
Multimedia w Wikimedia Commons

Pałac Małachowskich[2], także pałac Małachowskiego[3], pałac Loupia[3] – pałac wzniesiony w stylu barokowym w połowie XVIII wieku, znajdujący się przy ulicy Senatorskiej 11 w Warszawie.

Opis

Zbudowany w pierwszej połowie XVIII wieku dla Józefa Benedykta Loupia, burmistrza Warszawy, który nabył teren pomiędzy Senatorską a Krakowskim Przedmieściem od rodziny Grzybowskich w 1731. W 1750 rozbudowany i upiększony przez kanclerza wielkiego koronnego Jana Małachowskiego prawdopodobnie według projektu Jakuba Fontany[4]. Pierwotnie posiadał skrzydła boczne ujmujące dziedziniec od strony Krakowskiego Przedmieścia[5].

Po sprzedaży pałacu przez Mikołaja Małachowskiego, w latach 1784–1785 na części dziedzińca powstała kamienica nowego właściciela – firmy „Roesler & Hurtig”. Był to jeden z pierwszych w Warszawie domów handlowych z witrynami sklepowymi. Po połączeniu oficynami, kamienica Hurtiga i Roeslera stanowiła z pałacem jedną całość[4].

Po przebiciu do Krakowskiego Przedmieścia, w 1888 pałac uzyskał nową fasadę od strony ul. Miodowej[3].

Od 1915 na pierwszym piętrze pałacu miała swoją siedzibę Szkoła Nauk Społecznych i Handlowych, a następnie (do 1927) jej następczyni – Szkoła Nauk Politycznych[6].

Po zniszczeniach II wojny światowej pałac odbudowano w latach 1948–1949 na podstawie projektu Zygmunta Stępińskiego[5]. Budynkowi przywrócono barokowy wygląd. Później odbudowano kamienicę, jednak bez lewej oficyny, łącznika pomiędzy nią a pałacem, osłaniając w ten sposób jego elewację od strony ul. Miodowej[4].

W 1965 roku pałac został wpisany do rejestru zabytków[1]

Budynek jest siedzibą Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego[3] i Towarzystwa Polsko-Szwedzkiego[7].

Przypisy

  1. ↑ a b Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) − na 30 czerwca 2024 roku. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 55. [dostęp 2024-08-13].
  2. ↑ Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 5. ISBN 83-01-02662-6.
  3. ↑ a b c d Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 194.
  4. ↑ a b c Tadeusz S. Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 84. ISBN 83-223-2047-7.
  5. ↑ a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 601. ISBN 83-01-08836-2.
  6. ↑ Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 77–78, 82. ISBN 83-01-02662-6.
  7. ↑ Małgorzata Zubik: Ratusz chce pałac w centrum Warszawy, na którego odbudowę zrzucali się Szwedzi. Wystawił im gigantyczny rachunek. [w:] Gazeta Stołeczna [on-line]. 22 lipca 2024. [dostęp 2024-07-23].