Muchomor twardawy
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | grzyby | ||
Typ | podstawczaki | ||
Klasa | pieczarniaki | ||
Rząd | pieczarkowce | ||
Rodzina | muchomorowate | ||
Rodzaj | muchomor | ||
Gatunek | muchomor twardawy | ||
Nazwa systematyczna | |||
Amanita excelsa (Fr.) Bertill. Dict. Encyclop. Sci. Medic. 13: 499 (1866) | |||
| |||
|
Muchomor twardawy (Amanita excelsa (Fr.) Bertill.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus excelsus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1866 r. Bertillon, przenosząc go do rodzaju Amanita[1].
Posiada ponad 50 synonimów naukowych[2].
Nazwę polską podał Franciszek Błoński w 1890 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako bedłka silna i bedłka twardawa[3].
Morfologia
- Kapelusz
Średnica 5–15 cm, początkowo półkulisty, potem lekko wypukły do rozpostartego. Kolor szarobrązowy lub brązowopopielaty. Kapelusz pokryty jest jaśniejszymi, białoszarymi łatkami. Czasami po deszczach zdarza się, że łatek brak[4]. Charakterystyczną cechą umożliwiającą odróżnienie go od podobnego i bardzo trującego muchomora plamistego jest brak prążkowania na brzegach kapelusza[5]
- Blaszki
Gęsto ustawione, białe, przy trzonie nie przyrośnięte[6].
- Trzon
Wysokość 6–15, wyjątkowo do 20 cm, grubość 2–3 cm. Jest walcowaty, łatwy do wyłamania i ma białawy, duży i górą karbowany pierścień. U nasady posiada dużą i zaostrzoną bulwę o szerokości do 4,5 cm, bez wyodrębnionej pochwy[4]. Charakterystyczną cechą tej bulwy, różniącą ją od muchomora plamistego jest występowanie na niej kilku brodawkowatych obwódek (u muchomora plamistego bulwa jest mniejsza i ma kilka rzędów wałeczków)[5].
Biały a pod skórką kapelusza ma szary odcień. Zapach ziemisty, smak niewyraźny lub podobny do rzodkwi[7].
Biały. Zarodniki szerokoelipsoidalne i gładkie, o rozmiarach 8–10 × 5–8 μm[6].
Występowanie i siedlisko
Występuje w strefie umiarkowanej całej półkuli północnej, a także w Nowej Zelandii[8]. W Polsce jest pospolity[3].
Owocniki pojawiają się latem i jesienią, także w okresie suszy. Rośnie głównie w lasach iglastych, w lasach liściastych rzadziej. Występuje przeważnie grupowo[7].
Znaczenie
Grzyb jadalny, ale o niewielkiej wartości. Potrawy przyrządzone ze świeżych grzybów nie mają większych wartości smakowych, suszone grzyby nadają się na przyprawę[7]. Może być pomylony z innymi silnie trującymi muchomorami i z tego powodu odradza się jego zbierania[5].
Gatunki podobne
Muchomor plamisty (Amanita pantherina), muchomor czerwieniejący (Amanita rubescens) i muchomor porfirowy (Amanita porphyria)[5].
Przypisy
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-09-15] .
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2013-09-20] .
- ↑ a b WładysławW. Wojewoda WładysławW., Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1 .
- ↑ a b PavolP. Škubla PavolP., Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1 .
- ↑ a b c d TillT. R.Lohmeyer TillT., UteU. Kũnkele UteU., Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie, Warszawa 2006, ISBN 83-85444-65-3 .
- ↑ a b BarbaraB. Gumińska BarbaraB., WładysławW. Wojewoda WładysławW., Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, ISBN 83-09-00714-0 .
- ↑ a b c AlbertA. Pilát AlbertA., OttoO. Ušák OttoO., Mały atlas grzybów, Warszawa: PWRiL, 1977 .
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2016-01-10] .