Most Emiliusza
Ruiny mostu | |||
Państwo | Włochy | ||
---|---|---|---|
Miejscowość | Rzym | ||
Podstawowe dane | |||
Przeszkoda | Tyber | ||
Data budowy | 179–142 p.n.e.[1] | ||
Data zburzenia | 1598 | ||
Położenie na mapie Rzymu | |||
Położenie na mapie Włoch | |||
Położenie na mapie Lacjum | |||
41°53′21,5″N 12°28′46,3″E/41,889306 12,479528 | |||
|
Most Emiliusza (łac. Pons Aemilius, wł. Ponte Emilio), nazywany także Ponte Rotto („zarwanym mostem”)[1] – zachowany w formie ruiny starożytny most na Tybrze w Rzymie, spinający dawniej obydwa brzegi rzeki.
Budowę mostu rozpoczęto w 179 roku p.n.e., za cenzoratu Marka Emiliusza Lepidusa i Marka Fulwiusza Nobilitora. Wówczas to wzniesione zostały filary, na których jednak dopiero w 142 roku p.n.e., za cenzoratu Scypiona Afrykańskiego Młodszego i Lucjusza Mummiusza Achajskiego, przerzucono trwałą przeprawę[2]. Przebudowano go za czasów Augusta[1][2]. Wykonany z betonu i tufu oraz obłożony z zewnątrz trawertynem most liczył sześć przęseł. Z obydwu stron prowadziły nań jednoprzęsłowe rampy[1].
Most kilkukrotnie, w 280, 1230 i 1557 roku, zrywany był przez powódź. W 1598 roku wody kolejnej powodzi porwały wschodnią część mostu, która nie została już odbudowana[1]. W 1887 roku, w związku z budową ponte Palatino, rozebrano dwa z trzech ocalałych jeszcze przęseł. Do czasów obecnych z mostu pozostało tylko jedno przęsło na środku rzeki[2].