Mieczysław Skonieczny

Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Mieczysław Skonieczny (ur. 1882 r. w Bronisławiu, zm. 1969 r. w Bydgoszczy) – ksiądz katolicki, prałat, długoletni proboszcz kościoła Św. Trójcy w Bydgoszczy (1923-1968).

Urodził się 24 listopada 1882 r. w Bronisławiu w powiecie strzelneńskim. Był synem Tomasza i Marianny z Sołtysiaków. Po ukończeniu Gimnazjum Św. Marii Magdaleny w Poznaniu, studiował w seminariach duchownych w Poznaniu i Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 8 lutego 1908 r. w Gnieźnie z rąk ks. bpa Edwarda Likowskiego^[1].

Początkowo pracował jako wikariusz w Błudowie w powiecie wyrzyskim (1908), Jedlcu koło Pleszewa (1908), gdzie był wikariuszem przez osiem miesięcy. W końcu 1908 podjął obowiązki wikariusza w kościele parafialnym w Pakości. 1 lipca 1909 został przeniesiony jako wikariusz i mansjonarz przy kościele Świętej Trójcy w Gnieźnie (1909-1916). Pracę duszpasterską w tym mieście łączył z działalnością społeczną i naukową. Wydał „Przewodnik po Gnieźnie” (1916) i broszurę dotyczącą dziejów kościoła Św. Krzyża w Gnieźnie. Opracowania te były wynikiem zarówno zainteresowań historycznych, jak i prób publicystycznych^[1].

1 października 1917 r. objął samodzielną placówkę w Baszkowie w powiecie krotoszyńskim, pozostając tam do 1925 r. W tym okresie wyremontował i przebudował kościół, zbudował nową plebanię i budynek gospodarczy. W 1918 r. działał w Radzie Ludowej w Baszkowie i był jej prezesem. Został członkiem Powiatowej Rady Ludowej w Krotoszynie. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim, jako kapelan powstańców. 12 stycznia 1919 r. przyjmował przysięgę członków Straży Ludowej na Rynku w Krotoszynie. Znany był z patriotycznych kazań i przemówień. Został odznaczony jednym z pierwszych odznaczeń powstańczych.

1 października 1925^[1] r., mimo protestu parafian i prezydenta Bydgoszczy Bernarda Śliwińskiego, opowiadających się za pozostawieniem dotychczasowego administratora okręgu parafialnego Św. Trójcy ks. Leona Płotki, objął parafię Św. Trójcy w Bydgoszczy.

Uroczysta intronizacja ks. Skoniecznego jako pierwszego proboszcza parafii Św. Trójcy, odbyła się 8 listopada 1925 r. Rychło zyskał poważanie wśród parafian, kapłanów i proboszczów bydgoskich. Cieszył się pełnym zaufaniem władzy duchownej^{[potrzebny przypis]}. Z jego inicjatywy w latach 1927-1928 wykonano polichromię kościoła (projekt i wykonanie artysty malarza Władysława Drapiewskiego), rozbudowano plebanię, założono cmentarz parafialny (1932-1933) oraz wybudowano Dom Katolicki. Wszystkie te inwestycje przeprowadzono ze składek parafian.

Owocem jego pracy duszpasterskiej było ożywienie życia religijnego parafian oraz powstanie w parafii wielu towarzystw i bractw kościelnych (od 11 w 1927 do 20 w 1939 r.), którym przewodził jako prezes, dyrektor bądź patron. Założył i redagował m.in. „Tygodnik Kościelny parafii Św. Trójcy'”, a od 1928 r. wydawał „Kalendarze duszpasterskie parafii Św. Trójcy”. Prowadził również działalność społeczną w mieście. Przez wiele lat był prezesem Towarzystwa kolonii feryjnych „Opieka” i Towarzystwa Czytelni Ludowych.

W okresie okupacji hitlerowskiej pozostał proboszczem parafii Św. Trójcy. W trudnych warunkach, sprawował obowiązki duszpasterskie. Utrzymywał kontakty z AK^{[potrzebny przypis]}. Organizował przy pomocy Michała Kruszczyńskiego, członka przedwojennego dozoru kościelnego, wysyłkę paczek żywnościowych do oflagów i obozów koncentracyjnych oraz wsparcie materialne dla ubogich i potrzebujących parafian^[1].

Po wyzwoleniu Bydgoszczy w styczniu 1945 r., natychmiast przystąpił do usuwania szkód poniesionych przez kościół i parafię Św. Trójcy. Wyremontowano kościół i budynki przykościelne (1945-1946), dokonano renowacji polichromii (1950) oraz zainstalowano centralne ogrzewanie (1947-1954). Już w 1945 r. doprowadził do reaktywowania większości towarzystw i bractw działających w parafii, lecz władze państwowe rozwiązały je w 1949 r. Mimo trudności dbał o ożywienie życia religijnego parafii.

Od 21 lutego 1945 r. był radnym Tymczasowej Rady Narodowej miasta Bydgoszczy. W 1952 r. został mianowany przez papieża Piusa XII Prałatem Domowym Jego Świątobliwości. 31 sierpnia 1968 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 1 kwietnia 1969 r. w Bydgoszczy. Został pochowany na cmentarzu parafialnym Św. Trójcy przy ul. Lotników w Bydgoszczy.

W parafii Świętej Trójcy pracował 43 lata. pozostawił trwały ślad, nie tylko materialny, ale przede wszystkim w tradycji parafialnej. Wprowadził wiele nowych elementów życia religijnego, pielęgnowanych po dzień dzisiejszy (październik 2017): szczególny kult Matki Bożej Częstochowskiej, nabożeństwa różańcowe, uroczyste obchodzenie świąt kościelnych, zwłaszcza maryjnych^[1].

• Błażejewski Stanisław, Kutta Janusz, Romaniuk Marek: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom I. Bydgoszcz 1994, str. 96-97

• Mieczysław Skonieczny: Przewodnik po Gnieźnie (1920) w bibliotece Polona