Leszek Rychter
| Data i miejsce urodzenia | 18 stycznia 1926 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 3 lipca 2002 |
| Przewodniczący Prezydium MRN w Sanoku | |
| Okres | od 4 czerwca 1962 |
| Poprzednik | Jan Łysakowski |
| Następca | Kazimierz Grabowski |
| Odznaczenia | |
  | |
Leszek Rychter (ur. 18 stycznia 1926 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 3 lipca 2002 w Sanoku) – polski urzędnik, polityk, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku.
Życiorys
Leszek Eugeniusz Rychter[1] urodził się 18 stycznia 1926 w Grodzisku Mazowieckim[2]. Ukończył Szkołę Techniczną Kolejową w Warszawie (1940-1944)[2], gdzie przebywał także podczas okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej[3]. Jego krewnymi byli Cewińscy (wuj i ciotka rozstrzelani w Palmirach, kuzyn Eugeniusz Cewiński 1919-1986, był żołnierzem AK ps. „Nenek” i „Rakieta”, hokeistą oraz tenisistą[3][4])
Po wojnie był zatrudniony w Urzędzie Skarbowym w Grodzisku Mazowieckim od 1947 do 1948, następnie zatrudniony na stanowisku szefa kadr w Zjednoczeniu PGR w Warszawie od 1951 do 1955[2]. Od 1955 przebywał w Sanoku, gdzie pracował w Zjednoczeniu PGR, a od 1957 w Ośrodku Transportu Leśnego[2]. W 1973 został absolwentem Liceum Ekonomiczne w Brzozowie[2].
Został wybrany radnym Miejskiej Rady Narodowej w 1961[5], w 1965[6][7], w 1969[8]. 25 kwietnia 1961 został wybrany zastępcą przewodniczącego Prezydium MRN Jana Łysakowskiego. Od 4 czerwca 1962 do wiosny 1971 pełnił stanowisko przewodniczącego Prezydium MRN w Sanoku[9][10][2]. 15 września 1962 dokonał odsłonięcia Pomnika Tadeusza Kościuszki w Sanoku. W latach jego urzędowania w mieście następował rozwój m.in. budownictwa mieszkaniowego oraz dwóch największych fabryk Autosan i Stomil Sanok. Został zastępcą przewodniczącego powołanego 31 stycznia 1968 społecznego komitetu ORMO w Sanoku[11]. Po odejściu ze stanowiska był prezesem Urzędu Stanu Cywilnego w Sanoku[12][3][2]. Pod koniec lat 70. był członkiem Miejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Sanoku[13][14].
Zmarł 3 lipca 2002 w Sanoku[2][1]. Jego żoną była Anna (1930-2007). Oboje zostali pochowani w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku[1].
Odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983)[15][16]
- Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1981)[17]
- „Jubileuszowy Adres” (1984)[18]
Przypisy
- ↑ a b c Księga cmentarna nr 1. Matejki Rymanowska od 1973 do 2004 (stare cmentarze), Sanok, (poz. 2639) .
- ↑ a b c d e f g h Franciszek Oberc. Burmistrzowie Sanoka (przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, naczelnicy). Leszek Rychter. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8. Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990., s. 347-348, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ a b c Leszek Rychter. Pamiętna Wigilia. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 36 (435) z 20-31 grudnia 1987.
- ↑ Wojciech Andrzejewski, Andrzej Słowiński: Historia tenisa ziemnego w Grodzisku Mazowieckim i okolicach. Grodzisk Mazowiecki: Urząd Miejski w Grodzisku Mazowieckim, 2017, s. 6, 7, 9-12, 47, 48. ISBN 978-83-64209-04-8.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 178, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Obwieszczenie o wynikach wyborów do rad narodowych w województwie rzeszowskim. „Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie”. Nr 7, s. 110, 30 czerwca 1965.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 202, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 216, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Andrzej Brygidyn, W latach powojennych. Życie polityczne. W przełomie październikowym w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 795.
- ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom II. Wydarzenia, uroczystości, imprezy. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2011, s. 266, 326, 328, 340. ISBN 978-83-60380-30-7.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 219, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Saldo dodatnie!. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 1 (166) z 20-31 stycznia 1980.
- ↑ Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 262.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 258, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Spotkanie działaczy. „Nowiny”, s. 2, Nr 178 z 30-31 lipca 1983.
- ↑ Odznaczenia i wyróżnienia dla sanockich działaczy FJN. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 22 (278) z 10-20 sierpnia 1983.
- ↑ W 37 rocznicę Manifestu Lipcowego. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 22 (222) z 1-10 sierpnia 1981.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 288, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
Bibliografia
- Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków: Secesja, 1995. ISBN 83-86077-57-3.
- Franciszek Oberc. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Burmistrzowie Sanoka (przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, naczelnicy). „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 347-348, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- p
- d
- e
