Leonard Michalski

Leonard Michalski

Łodzia

pułkownik kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Leonard Jerzy Michalski
Data i miejsce urodzenia	6 listopada 1894 Międzyrzec
Data i miejsce śmierci	9 kwietnia 1963 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Centrum Wyszkolenia Pancernego i Technicznego
Stanowiska	komendant centrum
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Leonard Jerzy Michalski, ps. Łodzia^[1] (ur. 6 listopada 1894 w Międzyrzecu, zm. 9 kwietnia 1963 w Londynie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 6 listopada 1894 w Międzyrzecu, w ówczesnym powiecie radzyńskim guberni siedleckiej, w rodzinie Antoniego Mieczysława (zm. 1928), ziemianina, i Sabiny z domu Delejko (zm. 1928)^[2][3][4]. Był starszym bratem Wiktora i Janiny Konopackiej primo voto Pronackiej, ps. Janina (1914–1983), łączniczki Komendy Głównej Armii Krajowej, porucznika Wojskowej Służby Kobiet, odznaczonej Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Medalem Wojska (czterokrotnie) i Krzyżem Armii Krajowej^[a].

W 1911 ukończył naukę w siedmioklasowej szkole realnej w Słonimie^[2]. W tym samym roku rozpoczął studia w Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego jako student nadzwyczajny^[2][3]. 18 lipca 1912 zaliczył pierwszy egzamin^[3]. 16 października 1913 odstąpił od złożenia drugiego egzaminu^[3]. W lipcu 1914 wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich w Krakowie^[2].

6 sierpnia 1914 w Krakowie wstąpił do Legionów Polskich i wymaszerował w pole z 2 kompanią III baonu obywatela Śmigłego^[2]. 22 sierpnia w Kielcach przeniósł się do oddziału konnego ob. Beliny, który później rozwinął się w 1 pułk ułanów^[2]. We wrześniu 1914 został dowódcą patrolu w II plutonie szwadronu kawalerii ob. Beliny^[3]. W tym czasie został ranny pod Czarkowami^[3]. Od 7 marca 1915 służył w III plutonie 3 szwadronu^[3]. 24 sierpnia 1915 w bitwie pod Raśną został ranny po raz drugi^[3]. Od 12 lipca do 30 września 1916 w stopniu wachmistrza dowodził II plutonem 5 szwadronu^[3]. 1 listopada 1916 został mianowany chorążym kawalerii^[6]. 24 lipca 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Beniaminowie^[3]. W marcu 1918 został przyjęty do Polskiej Siły Zbrojnej i przydzielony do 2 pułku piechoty^[3]. 31 października 1918 Rada Regencyjna mianowała go podporucznikiem ze starszeństwem od 1 marca 1918^[7]. 9 listopada 1918 został przeniesiony do szwadronu ułanów w Mińsku Mazowieckim^[8].

Od grudnia 1918 walczył w szeregach 7 pułku ułanów^[9]. Dowodził 2 szwadronem^[2]. 17 czerwca 1920 został przydzielony do 1 Brygady Jazdy na stanowisko oficera operacyjno-informacyjnego^[2]. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[10]. Od 20 listopada 1920 do 31 lipca 1921 pełnił obowiązki szefa sztabu 1 Brygady Jazdy (w maju 1921 przemianowanej na VI Brygadę Jazdy)^[2][11]. Następnie został odkomenderowany na kurs w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu^[2]. Po ukończeniu kursu pozostał w szkole na stanowisku instruktora wyszkolenia wojskowego^[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 58. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)^[12]. W tym czasie przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł „adiutant sztabowy”^[12].

Z dniem 1 grudnia 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 3 szwadronu kawalerii KOP^[13][14]. 3 maja 1926 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1925 i 9. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[15][16]. 15 października 1926 został przesunięty na stanowisko komendanta Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii KOP w Niewirkowie^[2].

W grudniu 1927 został przeniesiony z KOP do 21 pułku ułanów w Równem na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[17][18]. W lipcu 1929 został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko komendanta Szkoły Podchorążych Kawalerii^[19][20]. 24 grudnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1930 stopień podpułkownika w korpusie oficerów kawalerii i 11. lokatą^[21][22][23]. W lutym 1931 został przeniesiony do KOP na stanowisko inspektora Południowej Grupy Szwadronów KOP^[24]. W sierpniu tego roku został przeniesiony z KOP do 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku na stanowisko dowódcy pułku^[25][26]. Od września do listopada 1933 był słuchaczem VIII kursu oficerów sztabowych kawalerii w CWKaw. w Grudziądzu^[9]. 17 grudnia 1933 prezydent RP nadał mu stopień pułkownika z dniem 1 stycznia 1934 w korpusie oficerów kawalerii i 3. lokatą^[27]. W lipcu 1935 został przeniesiony do 7 pułku ułanów na stanowisko dowódcy pułku^[28][29]. 26 sierpnia 1939 został przeniesiony do 10 Brygady Kawalerii na stanowisko zastępcy dowódcy brygady^[3][30].

Na stanowisku zastępcy dowódcy 10 BK wziął udział w kampanii wrześniowej^[31]. W listopadzie 1940, po ewakuacji do Wielkiej Brytanii, objął dowództwo 1 dywizjonu pociągów pancernych^[32]. 29 października 1941 został mianowany inspektorem pociągów pancernych przy 1 generale do zleceń Naczelnego Wodza^[33][34]. Od sierpnia 1943 do marca 1946 pełnił służbę na stanowisku komendanta Centrum Wyszkolenia Pancernego i Technicznego^[31].

Zmarł 9 kwietnia 1963 w Londynie^[3]. Był żonaty, dzieci nie miał^[2].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5405 – 17 maja 1922^[35][2][36]
• Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[37][38][1][39]}
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[40][41]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[23][42][43]
• Złoty Krzyż Zasługi^[42][44]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[23][42][45]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami^[2]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[46]
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929^[47][2]

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
• Dowódcy pułku. W: 3 Pułk Strzelców Konnych im. Hetmana Polnego Koronnego Stefana Czarnieckiego. Krzysztof Mijakowski (red.). Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2013, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939.
• Dowódcy pułku. W: 7 Pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego. Krzysztof Mijakowski (red.). Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2012, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939.
• Stanisław Falkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza. W pierwszą rocznicę objęcia służby na wschodniej granicy Rzeczypospolitej 1924-1925. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1925.
• Józef Kapciuk: Dziennik działań 3. Dywizjonu Pociągów Pancernych, sygn. C.54, s. 231–248. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1942-06-06. [dostęp 2023-10-25].
• Zbigniew Lalak: Broń pancerna w PSZ 1939–1945 : Organizacja i struktura. Warszawa: Pegaz-Bis, 2004. ISBN 83-922002-0-9.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.