Leonard Feather
Leonard Feather (1946) | |||
Pełne imię i nazwisko | Leonard Geoffrey Feather | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 13 września 1914 | ||
Data i miejsce śmierci | 22 września 1994 | ||
Zawód, zajęcie | dziennikarz muzyczny, prezenter radiowy, producent muzyczny, kompozytor | ||
Narodowość | żydowska | ||
Alma Mater | University College London | ||
Stanowisko |
| ||
Małżeństwo | Jane Leslie z d. Larrabee | ||
|
Leonard Geoffrey Feather (ur. 13 września 1914 w Londynie, zm. 22 września 1994 w Los Angeles)[1] – brytyjsko-amerykański dziennikarz muzyczny, publicysta, prezenter radiowy, producent muzyczny oraz kompozytor i edukator. Był zwany „dziekanem amerykańskich krytyków jazzowych”[1].
Louis Armstrong: To gość, który naprawdę wie, o co chodzi[2].
Życiorys
Urodził się w rodzinie zamożnych brytyjskich Żydów. Jego ojciec był właścicielem sklepów z odzieżą oraz prowadził handel nieruchomościami[2]. W dzieciństwie uczył się grać na fortepianie i klarnecie. W późniejszym czasie samodzielnie zapoznawał się z podstawami aranżacji. Nie odebrał żadnego formalnego wykształcenia muzycznego. Był absolwentem University College London. Rezygnując z pracy w firmie rodzinnej, rozpoczął karierę dziennikarską, publikując artykuły w tygodniku „Melody Maker”[1]. W 1932 przeprowadził dla tego pisma wywiad z występującym w Londynie Louisem Armstrongiem. Rozmowa dała początek ich przyjaźni, trwającej do końca życia trębacza[1].
Znacząco przyczynił się do rozwoju audycji jazzowych w radiofonii Wielkiej Brytanii. Jako pierwszy prezenter przedstawił w BBC trzy poświęcone tej muzyce programy Evergreens of Jazz, wyemitowane w sierpniu i wrześniu 1936[3]. Miał również duży udział w zaproszeniu amerykańskiego saksofonisty Benny’ego Cartera do występów z orkiestrą taneczną rozgłośni BBC[2].
W 1935 wraz z kolegą, pianistą Feliksem Kingem odbył swoją pierwszą wizytę w Stanach Zjednoczonych. W nowojorskim porcie odebrał ich ze statku krytyk jazzowy John Hammond. Jeszcze tego samego dnia wieczorem Leonard był na koncercie Bessie Smith w Apollo Theater, a następnie występie orkiestry Teddy’ego Hilla w Savoy Ballroom[1]. Krótko po wybuchu II wojny światowej zdecydował się na wyjazd do Stanów Zjednoczonych, w których pozostał do końca życia[4].
W latach 40. pracował w branży muzycznej, zajmując się m.in. promocją artystów. Został agentem prasowym Duke’a Ellingtona[1]. Pracował także jako aranżer i producent płytowy. W połowie tej dekady przedstawił pierwszą edycję corocznego plebiscytu jazzowego magazynu „Esquire” (od 1956 rozpisywał podobne plebiscyty w „Playboyu”, w którym kierował działem jazzowym[5]). Natomiast w 1945 wyprodukował pierwszy album dokumentujący jazzowe dokonania kobiet. Cztery lata później ukazała się jego książka Inside Be-Bop, która wzmocniła pozycję artystyczną i rynkową muzyków bebopowych – Dizzy’ego Gillespie’go i saksofonisty Charlie’ego Parkera[6]. Po jej opublikowaniu i wydaniu w 1955 pierwszej edycji The Encyclopedia of Jazz, oraz napisaniu licznych artykułów i recenzji stał się ważnym dziennikarzem jazzowym, komentatorem i krytykiem[2].
Na początku lat 60. przeprowadził się z Nowego Jorku do Los Angeles. W gazecie „Los Angeles Times” został głównym krytykiem jazzowym i pozostał nim aż do śmierci. Jego teksty drukowało wiele czasopisma w kraju i za granicą. Wymyślił i przez wiele lat publikował kolejno w tygodnikach „Esquire” i „DownBeat” tzw. „blindfold tests”. Odtwarzał testowanemu muzykowi muzykowi anonimowe utwory, których ten słuchał z zasłoniętymi opaską oczami, a następnie próbował podać tytuł kompozycji i jej wykonawcę.
Zajmował się także nauczaniem akademickim. Prowadził poświęcone jazzowi wykłady i zajęcia ze studentami. Współpracował z Uniwersytetem Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), Cal State Northridge (CSUN), Uniwersytetem Kalifornijskim w Riverside (UCR) oraz Loyola Marymount University[2].
Za swoje dokonania został wyróżniony licznymi nagrodami. M.in. w 1964 otrzymał pierwszą Grammy Award przyznaną przez The National Academy of Recording Arts and Sciences (NARAS) za tekst przedstawiony na odwrocie okładki płyty Duke’a Ellingtona The Ellington Era[7].
Zmarł w Encino, dzielnicy Los Angeles, wskutek komplikacji wywołanych zapaleniem płuc[2]. Miał 80 lat.
Małżeństwo i córka
W 1945 po kilkutygodniowej znajomości poślubił Jane Leslie Larrabee[4]. Pozostali razem do końca życia. Mieli jedną córkę – Billie Jane Lee Lorraine, która jedno z imion otrzymała po matce chrzestnej, Billie Holiday[4]. W późniejszym czasie Lorraine została piosenkarką, kompozytorką i autorką tekstów.
Wybrana twórczość
Kompozytor
Choć uważał się za „umiarkowanie zdolnego klarnecistę i pianistę”, ukazało się w wydaniach nutowych ponad dwieście jego kompozycji[2]. Wśród nich były takie tytuły jak How Blue Can You Get (przebój B.B. Kinga), Blues for Yesterday (nagrany przez Armstronga), I Remember Bird (nagrany przez m.in. Cannonballa Adderleya i Olivera Nelsona), Signing Off (nagrany przez m.in. Ellę Fitzgerald i André Previna), Born on a Friday (nagrany przez Cleo Laine), Evil (Man’s) Gal Blues (nagrany przez Dinę Washington) oraz Twelve Tone Blues (nagrany przez Yusefa Lateefa). W 1966 napisał tekst do utworu Whisper Not, który nagrała Ella Fitzgerald na płycie o tym samym tytule[8].
Pisarz i publicysta
- 1949/2010 Inside Be-Bop, ISBN 978-0306774379
- 1955 The Encyclopedia of Jazz, ISBN 978-0306802140
- 1962 The New Encyclopedia of Jazz, wyd. Bonanza Books, ASIN B000UD80TK
- 1966 The Encyclopedia of Jazz in the Sixties, Horizon Press, Library of Congress Catalog Number: 66-26705
- 1977
- The Encyclopedia of Jazz in the Seventies, wyd. Horizon Press, ISBN 978-0818012150
- Inside Jazz, wyd. Da Capo Press, ISBN 978-0306800764
- 1981 The Passion for Jazz, wyd. Horizon Press, ISBN 978-0818012211
- 1987
- From Satchmo to Miles, wyd. Da Capo Press, ISBN 978-0306803024
- The Jazz Years – Earwitness to an Era, wyd. Da Capo Press, ISBN 978-0306802966
- 1999 The Biographical Encyclopedia of Jazz, współautor: Ira Gitler, wyd. Oxford University Press, ISBN 978-0195320008 – wydana pośmiertnie
Przypisy
- ↑ a b c d e f Leonard Feather. allmusic.com. [dostęp 2024-09-21]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Leonard Feather – Jazz Critic, Composer. „Los Angeles Times”. [dostęp 2024-09-21]. (ang.).
- ↑ Evergreens of Jazz. BBC. [dostęp 2024-09-21]. (ang.).
- ↑ a b c Leonard Feather Collection – Biography. ijc.uidaho.edu. [dostęp 2024-09-21]. (ang.).
- ↑ Leonard Feather w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Leonard Feather. Britannica. [dostęp 2024-09-21]. (ang.).
- ↑ Leonard Feather Collection – Career. ijc.uidaho.edu. [dostęp 2024-09-21]. (ang.).
- ↑ Ella Fitzgerald with Marty Paich and His Orchestra – Whisper Not. Discogs. [dostęp 2024-09-21]. (ang.).
Bibliografia
- Leonard Feather, allmusic.com
- Leonard Feather – Jazz Critic, Composer, „Los Angeles Times”
- Leonard Feather Collection – Biography, ijc.uidaho.edu