 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 października 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 sierpnia 1957 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
            
| |
Konstantin Iwanowicz Tielnow, ros. Константин Иванович Тельнов (ur. 4 października?/17 października 1902 w Miedjanikowie, zm. 2 sierpnia 1957 w Krasnodarze[1]) – Rosjanin, generał porucznik lotnictwa Armii Radzieckiej, generał dywizji ludowego Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 17 października 1902 roku w Miedjanikowie, w rejonie woskriesieńskim, obwodu saratowskiego[2]. Na początku służby w Armii Czerwonej był oficerem piechoty. Dowodził plutonem i kompanią oraz był szefem sztabu batalionu. W 1933 roku został słuchaczem Oddziału Lotniczego Akademii Wojskowej im. M. Frunzego. Po ukończeniu uczelni został szefem sztabu eskadry ciężkich bombowców. Szef sztabu 13 Dywizji Lotnictwa Bombowego, 2 Armii Lotniczej (V - VIII 1942 i VIII 1943 - VIII 1944), 17 Armii Lotniczej (X 1942 - II 1943), 6 Armii Lotniczej (IX 1944). 13 kwietnia 1944 roku awansował na generał majora lotnictwa.
W Wojsku Polskim od 1 listopada 1944 roku do 27 grudnia 1945 roku. Był szefem sztabu Dowództwa Lotnictwa Wojska Polskiego. 14 grudnia 1945 roku uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej awansowany na generała dywizji. W 1945 roku powrócił do ZSRR.
22 kwietnia 1946 roku został szefem sztabu 1 Armii Lotnictwa Dalekiego Zasięgu, która powstała z przemianowania dotychczasowej 3 Armii Lotniczej[3]. 5 listopada 1953 roku został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy[2].
Był żonaty z Galiną Syryszewą (ur. 1906). Małżeństwo miało syna i córkę[4].
Zmarł 2 sierpnia 1957 w Krasnodarze. Pochowany na tamtejszym Wsieswiatskom cmentarzu.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Lenina (ZSRR, 1945)
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, trzykrotnie: 10 listopada 1941, 3 listopada 1944, 1950)
- Order Kutuzowa (ZSRR, 9 sierpnia 1945)
- Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (ZSRR, 3 lutego 1943)
- Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR)
- Medal „Za obronę Moskwy” (ZSRR)
- Medal „Za obronę Stalingradu” (ZSRR)
- Medal „Za obronę Kaukazu” (ZSRR)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
- Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
- Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 maja 1945)[5][6]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Тельнов Константин Иванович, Portal o frontowcach „Zwycięstwo 1945”, foto. nagrobka.
- ↑ a b Stefan Czmur, Waldemar Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, s. 190–191.
- ↑ Historia 50 Armii Rakietowej.
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. IV: S–Z, Toruń 2010, s. 133.
- ↑ Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 11 maja 1945 za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą. Odznaczenia Generałów Wojska Polskiego przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej. „Polska Zbrojna”, s. 1, 12 maja 1945. Por. Kazimierz Konieczny, Henryk Wiewióra: Karol Świerczewski Walter. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, 1971, s. 263.
- ↑ Odznaczenie Dowódców Wojska Polskiego. „Głos Wielkopolski”. Rok I, Nr 160, s. 1, 7 sierpnia 1945. Poznań: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”. [dostęp 2025-08-09].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Edward Jan Nalepa, Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943–1968, Warszawa: Bellona, 1995, ISBN 83-11-08353-3, OCLC 830273795.
- Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. II, Pruszków 2001.
- Stefan Czmur, Waldemar Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Dom Wydawniczy „Bellona” i Redakcja Czasopism Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, Warszawa-Poznań 2003, ISBN 83-11-09587-6, ISBN 83-902541-3-1.