Karabin maszynowy M134 Minigun
Państwo | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
Producent | General Electric | ||
Rodzaj | karabin maszynowy w systemie Gatlinga | ||
Historia | |||
Produkcja | od 1962 | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber | 7,62 mm | ||
Nabój | 7,62 × 51 mm NATO (wersja podstawowa M134 możliwa do przystosowania do strzelania amunicją 5,56 × 45 mm NATO) | ||
Taśma nabojowa | system mieszczący 4000 nabojów, taśma metalowa rozsypna | ||
Wymiary | |||
Długość | 801 mm | ||
Szerokość | 559 mm | ||
Masa | |||
broni | 18,8 kg | ||
Inne | |||
Szybkostrzelność teoretyczna | maksymalnie 6000 rpm | ||
Szybkostrzelność praktyczna | możliwość wyboru 2000 i 4000 rpm | ||
Zasięg maks. | 1200 m | ||
|
M134 Minigun – sześciolufowy karabin maszynowy w systemie Gatlinga skonstruowany na potrzeby Armii USA w czasie wojny wietnamskiej. Powstał w oparciu o działko M61 Vulcan. Występuje wiele wersji różniących się przede wszystkim szybkostrzelnością i napędem (elektrycznym, hydraulicznym lub pneumatycznym). Używany jest jako pokładowy karabin maszynowy montowany w drzwiach takich śmigłowców jak UH-1 Iroquois czy UH-60 Black Hawk. Przedrostek „mini” odnosi się do mniejszych, w porównaniu z Vulcanem, rozmiarów i kalibru karabinu[potrzebny przypis].
W 1968 ZSRR w odpowiedzi na działko M134 Minigun stworzył karabin maszynowy GSzG-7,62 zasilany amunicją 7,62 × 54 mm R[potrzebny przypis].
W 2013 roku 10 sztuk M134G zostało przyjętych na stan uzbrojenia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej[1]. Jest to broń pokładowa Mi-17.
- Członek załogi lotniskowca strzelający pociskami smugowymi z M134
- Członek załogi śmigłowca strzelający z M134 podczas misji ratunkowej w Wietnamie
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Miniguny w końcu kupione – Altair Agencja Lotnicza. Altair Agencja Lotnicza, 2013-01-11. (pol.).
Linki zewnętrzne
- Artykuł na stronie Amerykańskiej Federacji Naukowców o M134 Minigun (ang.)