K-219
Klasa | |||
---|---|---|---|
Projekt | |||
Oznaczenie NATO | Yankee I | ||
Historia | |||
Początek budowy | 28 maja 1970 | ||
Wodowanie | 8 października 1971 | ||
Marynarka Wojenna ZSRR | |||
Wejście do służby | 31 grudnia 1971 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Długość | 132 metry | ||
Szerokość | 11,6 metra | ||
Zanurzenie | 8 metrów | ||
Zanurzenie testowe | 400 metrów | ||
Napęd | |||
2 reaktory PWR, 2 turbiny, 2 śruby | |||
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Zasięg | 70 dni | ||
Uzbrojenie | |||
D-5U: 16 x R-27U SLBM | |||
Wyrzutnie torpedowe | 4 × 533 mm (dziób) | ||
Załoga | 120 osób | ||
|
K-219 – radziecki okręt podwodny z napędem jądrowym projektu 667AU (NATO: Yankee I) Floty Północnej, zwodowany w 1971 roku. W skład uzbrojenia okrętu wchodził system rakietowy D-5U z 16 pociskami SLBM średniego zasięgu R-27U (NATO: SS-N-6 SERB). 3 października 1986 roku podczas patrolu 970 km na wschód od Bermudów, doszło do wywołanej dekompresją wyrzutni eksplozji pocisku co wywołało pożar okrętu. Po wynurzeniu awaryjnym jednostki, 6 października 1986 roku okręt SSBN zatonął w trakcie holowania, na głębokości 5 500 metrów.
Historia
3 października 1986 roku na okręcie, dowodzonym przez Igora Britanowa, patrolującym u wybrzeży Stanów Zjednoczonych, doszło do zalania szóstego silosu rakietowego i eksplozji paliwa pocisku balistycznego. W efekcie fatalnych dla okrętu zdarzeń (zalanie, eksplozja, emisja trujących gazów, skażenie radioaktywne, pożar) nastąpiła utrata kontroli nad jednym z dwóch reaktorów. Pręty hamujące reakcję łańcuchową opuścił ręcznie marynarz Siergiej Preminin (który zmarł z braku tlenu, nie mogąc się wydostać z przedziału reaktora), nie dopuszczając do zniszczenia reaktora i skażenia środowiska. W wyniku uszkodzeń okręt zatonął 6 października 1986 roku. Ze 119 członków załogi uratowano 115.
Według oświadczenia Związku Radzieckiego, wypadek był efektem kolizji K-219 z amerykańskim okrętem podwodnym USS „Augusta” (SSN-710). Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych oficjalnie zaprzeczyła jednak, aby „Augusta” uczestniczyła w kolizji z radzieckim okrętem, także dowodzący radziecką jednostką kpt. II rangi Igor A. Britanow oświadczył, iż żadna kolizja nie miała miejsca[1]
Przypisy
Bibliografia
- Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-2626-6181-0.