Joseph W. Kennedy
Zobacz też: Joseph Kennedy. Joseph William Kennedy | |||
| Data i miejsce urodzenia | 30 maja 1916 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 maja 1957 | ||
| Przyczyna śmierci | rak żołądka | ||
| Zawód, zajęcie | chemik | ||
| Tytuł naukowy | doktor | ||
| Alma Mater | Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley, University of Kansas, Stephen F. Austin State University | ||
| Odznaczenia | |||
| Medal for Merit (1946) | |||
| |||
Joseph William Kennedy (ur. 30 maja 1916 w Nacogdoches, zm. 5 maja 1957 w St. Louis) – amerykański chemik, współodkrywca plutonu wraz z Glenem T. Seaborgiem, Edwinem McMillanem i Arthurem Wahlem. Podczas II wojny światowej kierował działem chemii i metalurgii (CM) w Laboratorium Los Alamos w ramach Projektu Manhattan. Po wojnie został profesorem na Uniwersytecie Waszyngtońskim w St. Louis, gdzie przyczynił się do rozwoju programu badawczego uczelni. Zmarł w wieku 40 lat na raka żołądka.
Życiorys
Wczesne życie
Urodził się w Nacogdoches w Teksasie, 30 maja 1916 roku, jako syn Josepha i Mattie Kennedy. Mieszkał w Center w Teksasie przez siedem lat przed rozpoczęciem studiów. Uczęszczał do Stephen F. Austin State Teachers College, gdzie uzyskał tytuł BA, a następnie kontynuował edukację na University of Kansas, gdzie zdobył tytuł MA. Następnie przeniósł się na Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley[1], gdzie uzyskał tytuł doktora pisząc rozprawę doktorską zatytułowaną "Badania nad izomeryzmem jądrowym w tellurze, pierwiastku 43, i cynku"[2], pod kierunkiem George’a Ernesta Gibsona[3].
Pluton
W lutym 1940 roku Glenn Seaborg i Edwin McMillan wyprodukowali pluton-239, bombardując uran deuteronami. To wyprodukowało neptun, pierwiastek 93, który uległ rozpadowi beta, tworząc nowy pierwiastek, pluton, zawierający 94 protony[4]. Kennedy zbudował serię detektorów i liczników, aby potwierdzić obecność plutonu. Użył cienkich jak brzytwa plasterków miki, aby stworzyć okno do liczenia emisji cząstek alfa oraz komory jonizacyjnej z polem magnetycznym do oddzielania cząstek beta neptunu od cząstek alfa plutonu.
28 marca 1941 roku Seaborg, fizyk Emilio Segrè i Kennedy wykazali nie tylko obecność plutonu, ale także że jest on rozszczepialny, co miało kluczowe znaczenie dla decyzji podejmowanych w badaniach Projektu Manhattan. Arthur Wahl zaczął wtedy badać chemię nowo odkrytego pierwiastka.[5] W 1966 roku, pokój 307 w Gilman Hall na kampusie w Berkeley, gdzie dokonano tego odkrycia, został uznany za Narodowy Pomnik Historyczny Stanów Zjednoczonych[6].
Projekt Manhattan
Był jednym z pierwszych rekrutów do Laboratorium Los Alamos w ramach Projektu Manhattan, przybywając tam w marcu 1943 roku[1]. Został tymczasowym szefem działu chemii i metalurgii (CM). Niektórzy liderzy projektu mieli wątpliwości co do Kennedy’ego, który miał wtedy zaledwie 26 lat. Zwrócono się więc do Charlesa Thomasa z firmy Monsanto. Thomas zgodził się koordynować działania chemiczne różnych laboratoriów Projektu Manhattan, jednak nie chciał przenieść się do Nowego Meksyku.[7] Pomimo swojego młodego wieku, Kennedy oficjalnie został szefem działu CM w kwietniu 1944 roku.[8]
Dział CM był odpowiedzialny za oczyszczanie i produkcję materiałów do bomby, w tym rdzenia rdzenia, reflektora i inicjatora neutronów.[8] Chemia i metalurgia uranu była dość dobrze znana, choć przyniosła kilka niespodzianek, ale chemia plutonu była prawie zupełnie nieznana. Pierwiastek ten został odkryty zaledwie chwilę wcześniej i istniał tylko w ilościach mikrogramowych. Wykształcone przypuszczenia dotyczące jego chemii często były błędne, a wraz z postępem badań odkryto, że ma on niezwykłe właściwości, w tym co najmniej sześć alotropów. Między jego odkrywcami panowała rywalizacja; grupa Wahla i Kennedy’ego z Los Alamos konkurowała z grupą Seaborga w Chicago o opracowanie najlepszej metody oczyszczania metalu. Ta rywalizacja zakończyła się nagle, gdy grupa Segrè w Los Alamos odkryła, że wysokie poziomy wcześniej nieznanego plutonu-240 w plutonie produkowanym w reaktorze oznaczały konieczność zastosowania bomby implozyjnej, a wysoki stopień czystości nie był już potrzebny.[9]
Chemicy Kennedy’ego byli w stanie zredukować uranowodór do uranu-235 z wydajnością 99,96%, a metalurdzy opracowali metody odlewania i prasowania go do wymaganych kształtów.[10] Podczas gdy chemicy pracowali nad oczyszczaniem plutonu, metalurdzy musieli opracować, jak odlewać go w formę stałej kuli. Grupa CM-8 (Metalurgia Uranu i Plutonu) pod kierownictwem Erica Jette odkryła, że mogą stabilizować pluton w plastycznej fazie δ, dodając do niego gal.[11] Za swoje zasługi został odznaczony Medalem za Zasługi przez Prezydenta Harry’ego S. Trumana w 1946 roku.
Po wojnie
W 1945 roku Kennedy został profesorem na Washington University in St. Louis, gdzie w 1946 roku został przewodniczącym wydziału chemii, którym kierował aż do swojej śmierci[1]. Kennedy przyciągnął do pracy Wahl, Lindsay Helmholz, Davida Lipkina, Herberta Potratza i Samuela Weissmana, którzy wszyscy dołączyli do kadry naukowej na Uniwersytecie Waszyngtońskim. Do tego czasu Uniwersytet Waszyngtoński skupiał się głównie na nauczaniu studentów licencjackich. Kennedy jest uznawany za przekształcenie tej uczelni w placówkę, która ma także silne programy badawcze i studia magisterskie.
Wraz z Seaborgiem, McMillanem i Wahlem, Kennedy otrzymał 400 000 dolarów od Komisji Energii Atomowej Stanów Zjednoczonych w ramach rekompensaty za ich pracę naukową.
W kulturze popularnej
W filmie z 2023 roku Oppenheimer, Joseph W. Kennedy jest grany przez aktor Troy Bronson[12]. Reżyserem filmu jest Christopher Nolan, a film podkreśla znaczenie plutonu. Choć projekt był wspólnym wysiłkiem Glenna T. Seaborga, Edwina McMillana i Arthura Wahla, Nolan w swojej produkcji oddaje cześć wspólnej pracy, jednocześnie wyróżniając Kennedy’ego jako kluczowego odkrywcę, umiejętnie balansując między dynamiką zespołu a indywidualnym osiągnięciem.
W rzeczywistości Prezydent Harry S. Truman, grany przez Gary Oldman, odznaczył Kennedy’ego Medalem za Zasługi za jego wkład. Medal za Zasługi był najwyższym odznaczeniem cywilnym w Stanach Zjednoczonych, a z Projektu Manhattan w Los Alamos odznaczono tylko czterech laureatów: J. Robert Oppenheimer, John von Neumann, Enrico Fermi i Kennedy.
Film Oppenheimer zdobył łącznie siedem Oscarów na rozdaniu Nagród Akademii w 2024 roku, w tym za Najlepszy Film. Film oparty jest na książce American Prometheus[13][14][15].
Przypisy
- ↑ a b c Biografie pracowników – Joseph W. Kennedy.
- ↑ Joseph William Kennedy: Studies of nuclear isomerism in tellurium, element 43, and zinc. [dostęp 2014-02-22].
- ↑ Chemistry Tree – Joseph W. Kennedy Family Tree. [dostęp 2014-02-22].
- ↑ Delphine Farmer. An Elementary Problem. „Berkeley Science Review”, s. 32–37, 2001. ISSN 1538-6449.
- ↑ Seaborg i Seaborg 2001 ↓, s. 75-77.
- ↑ Glenn T. Seaborg: Nuclear Milestones: 307 Gilman Hall. [dostęp 2013-06-16].
- ↑ Hewlett i Anderson 1962 ↓, s. 237.
- ↑ a b Hawkins 1961 ↓, s. 148.
- ↑ Hoddeson i in. 1993 ↓, s. 206.
- ↑ Hoddeson i in. 1993 ↓, s. 264.
- ↑ Hoddeson i in. 1993 ↓, s. 329–331.
- ↑ Troy Bronson – IMDb.
- ↑ Joseph W. Kennedy – Atomic Heritage Foundation.
- ↑ Troy Bronson – IMDb.
- ↑ American Prometheus – IMDb.
Bibliografia
- Manhattan District history, Project Y, the Los Alamos story: Volume I – Inception until August 1945. Los Angeles: Los Alamos National Laboratory, 1961. ISBN 978-0-938228-08-0. [dostęp 2014-02-20].
- Richard G. Hewlett, Oscar E. Anderson: The New World, 1939–1946. University Park: Pennsylvania State University Press, 1962. ISBN 0-520-07186-7. OCLC 637004643. [dostęp 2013-03-26].
- Lillian Hoddeson, Paul W. Henriksen, Roger A. Meade, Catherine L. Westfall: Critical Assembly: A Technical History of Los Alamos During the Oppenheimer Years, 1943–1945. Nowy Jork: Cambridge University Press, 1993. ISBN 0-521-44132-3. OCLC 26764320.
- Adventures in the Atomic Age: From Watts to Washington. Farrar, Straus and Giroux, 2001. ISBN 0-374-29991-9.
Linki zewnętrzne
- Wywiad wideo z 2013 roku z Adrienne Lowry, wdową po Josephie W. Kennedym Voices of the Manhattan Project
