Jan Mieczysław Zborucki
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 4 sierpnia 1890 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier |
Jednostki | Pułk Artylerii Fortecznej Nr 4 |
Stanowiska | dowódca kadry szwadronu zapasowego |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Jan Mieczysław Zborucki[1] (ur. 4 sierpnia 1890 w Skolem, zm. 1940 w ZSRR) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 4 sierpnia 1890 w Skolem[2][3], w rodzinie Antoniego Juliana i Pauliny z Szymańskich[3].
Podczas I wojny światowej powołany do służby w C. K. Armii i mianowany podporucznikiem w rezerwie artylerii fortecznej z dniem 1 września 1915[4], a potem awansowany na porucznika z dniem 1 listopada 1917[5]. Służył w pułku artylerii fortecznej nr 4[6][7][8].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 27 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu rotmistrza, w żandarmerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w dywizjonie żandarmerii wojskowej nr 6 we Lwowie[9].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii, a jego oddziałem macierzystym był 6 dywizjon żandarmerii we Lwowie[10]. W latach 1923–1924 nadal pełnił służbę w 6 dywizjonie żandarmerii na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy, a następnie dowódcy kadry szwadronu zapasowego[11][12]. 31 marca 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[13].
W lutym 1926 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Złoczów na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta[14]. W lipcu 1926 roku został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i wcielony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu z pozostawieniem na stanowisku p.o. komendanta PKU Złoczów[15][16][17]. W styczniu 1929 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto IV na stanowisko komendanta[18]. W marcu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[19]. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[20]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI”[21].
Przed 1939 zamieszkiwał we Lwowie[3]. Został zmobilizowany wobec zagrożenia konfliktem zbrojnym w 1939. Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. W 1940 został zamordowany przez NKWD na obszarze okupowanym przez sowietów. W 1947 przed Sądem Grodzkim w Warszawie toczyła się sprawa o uznanie za zmarłego i stwierdzenie faktu śmierci, w której stroną była Stanisława Zborucka[22][3]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 56/1-61 oznaczony numerem 1115)[23]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (9 stycznia 1932)[24]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[25]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry, przed 1918)[8]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej
- kampania wrześniowa
Przypisy
- ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Johann Zborucki”.
- ↑ Jan Mieczysław Zborucki. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-25].
- ↑ a b c d Jan Mieczysław Zborucki. zaginieni1939-45.pl. [dostęp 2016-07-22].
- ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 804.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1342.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 818.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 1112.
- ↑ a b Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1379.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920 roku, s. 798.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 291, tu podano, że urodził się 4 sierpnia 1890 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1058, 1063.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 962, 965.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 171.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 4, 14.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 19 lipca 1926 roku, s. 221.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 120, 172.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów. „Przegląd Piechoty”. 7, s. 139, 1928.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 26.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 86.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 215.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 970.
- ↑ http://www.monitorpolski.gov.pl/M1948037000001.pdf
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 111. [dostęp 2016-07-21].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 12, poz. 16 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.