HNIW

HNIW
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
2,4,6,8,10,12-heksanitro-2,4,6,8,10,12-heksaazaizowurcytan
Inne nazwy i oznaczenia
CL-20
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C6H6N12O12

Masa molowa

438,19 g/mol

Wygląd

białe krystaliczne ciało stałe

Identyfikacja
Numer CAS

135285-90-4

PubChem

9889323

SMILES
O=[N](=O)N4C2C1N([N](=O)=O)C(N3[N](=O)=O)C4N([N](=O)=O)C3C(N2[N](=O)=O)N1[N](=O)=O
InChI
InChI=1S/C6H6N12O12/c19-13(20)7-1-2-8(14(21)22)5(7)6-9(15(23)24)3(11(1)17(27)28)4(10(6)16(25)26)12(2)18(29)30/h1-6H
InChIKey
NDYLCHGXSQOGMS-UHFFFAOYSA-N
Niebezpieczeństwa
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji
według kryteriów GHS są niedostępne.
Podobne związki
Podobne związki

oktanitrokuban

Multimedia w Wikimedia Commons

HNIW, CL-20 – organiczny związek chemiczny, biała krystaliczna substancja, wybuchowa nitroamina. Jest nowoczesnym materiałem wybuchowym kruszącym, w roku 1997 uznawanym za najsilniejszy jaki otrzymano[1]. Po raz pierwszy otrzymał go Arnie Nielsen w roku 1987[2].

Właściwości:

  • Prędkość detonacji: 9500 m/s przy gęstości 1,98 g/cm³, 10 300 m/s przy gęstości 2,03 g/cm³
  • Gęstość 1,90–2,05 g/cm³

Znane są cztery izomery HNIW, oznaczane symbolami α, β, γ i ε[3].

HNIW ze względu na wysokie koszty wytworzenia, czasochłonność i trudność w dostępie do odczynników nie jest produkowany na masową skalę[4]. Stosunkowo duża podatność na wybuch pod wpływem uderzenia wyklucza jego zastosowanie militarne. Natomiast kokryształy HNIW z HMX w stosunku 2:1 wykazują wrażliwość na bodźce mechaniczna zmniejszoną do wartości rejestrowanej dla HMX, podczas gdy prędkość detonacji pozostaje na zbliżonym poziomie, jak dla czystego HNIW[3].

HNIW można otrzymać w reakcji benzyloaminy z glioksalem:

Przypisy

  1. ↑ R.L.R.L. Simpson R.L.R.L. i inni, CL-20 performance exceeds that of HMX and its sensitivity is moderate, „Propellants, Explosives, Pyrotechnics”, 22 (5), 1997, s. 249–255, DOI: 10.1002/prep.19970220502  (ang.).
  2. ↑ JacquelineJ. Akhavan JacquelineJ., The Chemistry of Explosives, wyd. 2, The Royal Society of Chemistry, 2004, s. 15, ISBN 0-85404-640-2 .
  3. ↑ a b OnasO. Bolton OnasO. i inni, High Power Explosive with Good Sensitivity: A 2:1 Cocrystal of CL-20:HMX, „Crystal Growth & Design”, 12 (9), 2012, s. 4311–4314, DOI: 10.1021/cg3010882  (ang.).
  4. ↑ HNIW [online], Vortal Młodego Chemika [dostęp 2017-11-23] .[niewiarygodne źródło?]