Glinna Wielka
Jezioro Glinna Wielka – widok z powietrza | |||
Położenie | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Region | |||
Wysokość lustra | 25,2 m n.p.m. | ||
Morfometria | |||
Powierzchnia | 0,656 km² | ||
Wymiary • max długość • szerokość |
| ||
Objętość | 6,2 mln m³ | ||
Hydrologia | |||
Klasa czystości wody | III (1997)[1] | ||
Rzeki zasilające | Wężówka | ||
Rzeki wypływające | Kanał Glinna (dopływ Krzekny) | ||
Rodzaj jeziora | rynnowe | ||
Położenie na mapie gminy Stare Czarnowo | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego | |||
Położenie na mapie powiatu gryfińskiego | |||
53°17′26,6″N 14°40′41,7″E/53,290722 14,678250 | |||
|
Glinna Wielka (niem. Glien See, Gliesee, Grosser Gliensee) – jezioro na Równinie Wełtyńskiej[2], położone w województwie zachodniopomorskim, w powiecie pyrzyckim, w gminie Stare Czarnowo, na obszarze Szczecińskiego Parku Krajobrazowego "Puszcza Bukowa".
Charakterystyka
Do jeziora wpływa strumień Wężówka (w przeszłości także Suchy Potok, obecnie jest to dopływ Słonecznego Potoku), uchodzi z niego jeden z dopływów Krzekny – Kanał Glinna. Jezioro Glinna Wielka jest największym z jezior występujących na południowym obrzeżu Puszczy Bukowej. Na skutek procesu wypłycania się południowo-wschodnia zatoka wyodrębniła się od reszty jeziora, w związku z czym należy mówić o dwóch jeziorach: Glinnie Wielkiej i Glinnie Wąskiej. Wyróżnia się pięć zatok: płn.-zach. Zatoka Wężówki albo Pieprzową, na której północnym krańcu znajduje się ujście Wężówki; na płn.-wsch. Zatoka Leniwa albo Gniła, tu uchodzi krótki ciek z jeziora Leniwego, na płd.-zach. Zatoka Krzekny, do której wpływa jeden z potoków uważany w niektórych starszych opracowaniach za potok źródłowy Krzekny i obok, najsłabiej zarysowana Zatoka Ujście, gdzie znajduje się wypływ Kanału Glinna; na płd.-wsch. część dawnej Zatoki Promna, która wąską i płytką cieśniną o długości ok. 300 m łączy się z jeziorem Glinna Wąska. U nasady półwyspu rozdzielającego zatokę Leniwą i Promna grodzisko wczesnośredniowieczne.
Jezioro było proponowane do ochrony jako rezerwat przyrody dla zachowania roślinności wodnej, nawodnej i przybrzeżnej[3].
Powierzchnia lustra wody wynosi 75,6 ha., objętość obliczana jest na 6 238,7 tys. m³[1]. W badaniach z 1997 wody jeziora zakwalifikowano do III klasy czystości oraz do II kategorii podatności na degradację[1].
Przy północno-zachodnim brzegu na polanie Łużec znajduje się krzyżówka szlaków turystycznych ( Szlak im. Stanisława Grońskiego i Szlak PTTK „Wiercipięty”)
Przypisy
Bibliografia
- Księga Puszczy Bukowej t.1:Środowisko przyrodnicze praca zbior. pod red. G.Domian i K.Ziarnka, RDOŚ Szczecin, 2010