Formuła C
Państwo | Stany Zjednoczone |
---|---|
Dyscyplina | |
Organizator rozgrywek | SCCA |
Data założenia | 1965 |
Data rozwiązania | 1977 |
Nowa nazwa | Formuła Continental |
Zwycięzcy | |
Pierwszy zwycięzca | Larry Skeels |
Ostatni zwycięzca | Bill Anspach |
Formuła C – seria wyścigowa organizowana w Stanach Zjednoczonych w latach 1965–1977.
Historia
Formuła C była jedną z trzech klas – obok Formuły A i Formuły B – założonych przez SCCA w 1965 roku. Istnienie tych trzech klas wiązało się z rozwiązaniem Formuły Junior po 1963 roku, przez co samochody uczestniczące w Formule Libre były de facto podzielone na trzy grupy. Przepisy Formuły C były zbliżone do przepisów Formuły Junior i dopuszczały pojazdy z silnikami o pojemności do 1,1 litra[1]. Pierwszym mistrzem został Larry Skeels[2].
Po 1978 roku seria została połączona z Formułą Super Vee i przekształcona w Formułę Continental[1].
Mistrzowie
Sezon | Mistrz | Samochód |
---|---|---|
1965 | Larry Skeels | Cooper-BMC |
1966 | Nick Dioguardi | Brabham |
1967 | Bill Rutan | Quantum-Ford |
1968 | Mike Campbell | Forsgrini Mk 10-Ford |
1969 | Bill Rutan | Tecno-Ford |
1970 | Michael Rand | Brabham BT21-Ford |
1971 | Harry Reynolds | Brabham BT29-Ford |
1972 | Harry Reynolds | Brabham BT29-Ford |
1973 | Michael Gilbert | Lotus 41-Ford |
1974 | Bill Anspach | Chevron B17-Ford |
1975 | Dirk Wrightson | Brabham BT29-Ford |
1976 | Michael Gilbert | GRD 375/6-Ford |
1977 | Bill Anspach | Chevron B34-Ford |