Enrico Enriquez
Kardynał prezbiter | |||
Data i miejsce urodzenia | 30 września 1701 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 25 kwietnia 1756 | ||
Nuncjusz apostolski w Hiszpanii | |||
Okres sprawowania | 1744–1754 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Diakonat | 15 grudnia 1743 | ||
Sakra biskupia | 29 grudnia 1743 | ||
Kreacja kardynalska | 26 listopada 1753 | ||
Kościół tytularny | |||
|
Data konsekracji | 29 grudnia 1743 | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | Benedykt XIV | ||||||||||||||
Współkonsekratorzy | Ferdinando Maria de Rossi | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
|
Enrico Enriquez (ur. 30 września 1701 w Campi, zm. 25 kwietnia 1756 w Rawennie) – hiszpański kardynał.
Życiorys
Urodził się 30 września 1701 roku, jako syn Giovanniego Enriqueza i Cecilii Capece Minutolo[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure, a następnie został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur[1]. 15 grudnia 1743 roku przyjął święcenia diakonatu[2]. Dzień później został tytularnym arcybiskupem Nazianzus, a 29 grudnia przyjął sakrę. W latach 1744–1754 był nuncjuszem w Hiszpanii[2]. 26 listopada 1753 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Eusebio[2]. Dwa lata później został legatem w Romanii[1]. Zmarł 25 kwietnia 1756 roku w Rawennie[1].