Ekorus

Wikipedia:Weryfikowalność
Ten artykuł od 2008-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Ekorus
Werdelin, 2003[1]
Ilustracja
Artystyczna rekonstrukcja E. ekakeran
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Rodzina

łasicowate

Rodzaj

Ekorus

Typ nomenklatoryczny

Ekorus ekakeran Werdelin, 2003

Gatunki

E. ekakeran Werdelin, 2003

Multimedia w Wikimedia Commons

Ekorus – wymarły monotypowy rodzaj ssaka drapieżnego z rodziny łasicowatych (Mustelidae), wielkości psa, zamieszkujący pod koniec miocenu około 6 milionów lat temu Kenię.

Etymologia

  • Ekorus: nazwa ekor oznaczająca w języku turkana „borsuka”[1].
  • ekakeran: nazwa ekakeran oznaczająca w języku turkana „biegacza”[1].

Charakterystyka

Osiągała 60 centymetrów wysokości, jego budowa ciała nie była podobna do dzisiejszych łasic. Współczesne łasice mają krótkie nogi i mogą osiągać dużą prędkość tylko na krótkich dystansach. Nogi Ekorus były zbudowane podobnie jak u lamparta plamistego. Pojawił zanim wielkie koty zaczęły królować na sawannach Afryki, duża łasica Ekorus polowała na trójpalczastego konia Eurygnathohippus i dużą świnie Nyanzachoerus. Powód tej ewolucji mogą wytłumaczyć Wielkie Rowy Afrykańskie. Zanim rozpoczął pękać ryft kontynentalny, Kenia była bardziej zalesiona. Ponieważ ostatecznie wilgoć została wzbudzona z lasów przez obszary górskie, lasy zmieniły się w obszary trawiaste. Lepiej przystosowane i zbudowane zwierzęta do otwartych terenów prosperowały a wolniejsze leśne gatunki wyginęły.

Skamieniałości dużych mioceńskich łasic odnajdywano w Ameryce północnej i Azji.

Przypisy

  1. a b c L. Werdelin: Mio-Pliocene Carnivora from Lothagam, Kenya. W: M.G. Leakey & J.M. Harris: Lothagam: The Dawn of Humanity in Eastern Africa. New York: Columbia University Press, 2003, s. 265. ISBN 978-0-231-11870-5. (ang.).