Douglas Alexander
Douglas Alexander (2024) | |||
Data i miejsce urodzenia | 26 października 1967 | ||
---|---|---|---|
Minister ds. rozwoju międzynarodowego | |||
Okres | od 28 czerwca 2007 | ||
Przynależność polityczna | Partia Pracy | ||
Poprzednik | Hilary Benn | ||
Następca | Andrew Mitchell | ||
Minister ds. Szkocji | |||
Okres | od 5 maja 2006 | ||
Przynależność polityczna | Partia Pracy | ||
Poprzednik | Alistair Darling | ||
Następca | Des Browne | ||
Minister transportu | |||
Okres | od 5 maja 2006 | ||
Przynależność polityczna | Partia Pracy | ||
Poprzednik | Alistair Darling | ||
Następca | Ruth Kelly | ||
Kanclerz Księstwa Lancaster | |||
Okres | od 13 czerwca 2003 | ||
Przynależność polityczna | Partia Pracy | ||
Poprzednik | Gus Macdonald(inne języki) | ||
Następca | Alan Milburn | ||
| |||
Strona internetowa |
Douglas Garven Alexander (ur. 26 października 1967 w Glasgow) – brytyjski politolog, historyk, prawnik i polityk. Członek Partii Pracy. Były brytyjski minister ds. rozwoju międzynarodowego i koordynator kampanii wyborczej Partii Pracy wyborami parlamentarnymi w 2010 r. Poseł do Izby Gmin w latach 1997–2015 i ponownie od 2024.
Życiorys
Wykształcenie i młodość
Jest synem lekarza Douglasa N. Alexandra. Większość dzieciństwa spędził w Bishopton w hrabstwie Renfrewshire. Naukę rozpoczynał w Park Mains High School w pobliskim Erskine. Tam w 1982 r., jako 15-letni uczeń, wstąpił do Partii Pracy. W 1984 r. uzyskał stypendium i rozpoczął naukę w prestiżowym Lester B. Pearson College w Victorii. Uzyskał tam International Baccalaureate Diploma. Następnie powrócił do Szkocji i rozpoczął studia historyczne i polityczne na uniwersytecie w Edynburgu, a następnie na uniwersytecie stanowym Pensylwanii. Podczas pobytu w USA pracował dla Partii Demokratycznej, biorąc udział m.in. w nieudanej kampanii prezydenckiej Michaela Dukakisa w 1988 r. Po powrocie do kraju został autorem przemówień ówczesnego ministra przemysłu i handlu w gabinecie cieni, a dziś brytyjskiego premiera, Gordona Browna. Później postanowił wrócić na uczelnię, aby podjąć studia prawnicze.
Kariera polityczna
Początki kariery parlamentarnej
W 1995 r. szkockie struktury Partii Pracy wysunęły go jako kandydata w spowodowanych śmiercią jednego z członków Izby Gmin wyborach uzupełniających w okręgu Perth and Kinross. Przegrał wprawdzie z kandydatką SNP Roseanną Cunningham, ale za jego sukces poczytano zepchnięcie na trzecią lokatę przedstawiciela torysów. Zwróciło to na niego uwagę lidera laburzystów, Tony’ego Blaira. W wyborach powszechnych w maju 1997 r. Alexander wystartował z okręgu Perth, ale ponownie przegrał z Roseanną Cunningham. W listopadzie tego samego roku samobójstwo popełnił laburzystowski deputowany Gordon McMaster, wybrany w okręgu Paisley South, który znajdował się w tym samym hrabstwie gdzie Alexander dorastał. Partia uznała go za naturalnego kandydata do kolejnych wyborów uzupełniających. Tym sposobem, za trzecią próbą, dostał się wreszcie do parlamentu.
W rządzie Blaira
W 2001 r. był szefem bardzo udanej kampanii wyborczej, która przyniosła Blairowi reelekcję. Niejako w nagrodę został wiceministrem odpowiedzialnym za sprawy konkurencyjności i handlu elektronicznego, najpierw w resorcie handlu i przemysłu, a potem w urzędzie gabinetu. W czerwcu 2003 r. otrzymał prestiżową, lecz głównie tytularną funkcję Kanclerza Księstwa Lancaster. Nieoficjalnie mówiono, że jego rzeczywistym zajęciem miała być praca nad strategią wyborczą partii. We wrześniu 2004 r. wrócił do zajmowania się kwestiami handlu jako wiceminister w resorcie handlu, a także spraw zagranicznych.
Po wyborach z 2005 r., w których wystartował w okręgu Paisley and Renfrewshire South, został wiceministrem spraw zagranicznych ds. europejskich (w tej roli odwiedzał m.in. Polskę). Choć nie był członkiem gabinetu, otrzymał od premiera przywilej stałego uczestniczenia w jego posiedzeniach. W maju 2006 r. został ministrem transportu i, równocześnie, ministrem ds. Szkocji.
W rządzie Browna
24 czerwca 2007 r. nowy lider Partii Pracy, Gordon Brown, zapowiedział mianowanie go szefem kampanii tej partii przed kolejnymi wyborami. Cztery dni później, już jako premier, mianował go ministrem ds. rozwoju międzynarodowego, co uczyniło Alexandra osobą odpowiedzialną za pomoc rozwojową udzielaną przez Wielką Brytanię innym krajom. Alexander pozostał na tym stanowisku do przegranych wyborów w 2010 r.
W opozycji
Wszedł w skład gabinetu cieni Eda Milibanda. Początkowo pełnił w nim funkcję ministra pracy i emerytur (2010–2011), a następnie ministra spraw zagranicznych (2011–2015)[1]. Alexander był posłem do wyborów w 2015 roku, kiedy to pokonała go Mhairi Black, kandydatka Szkockiej Partii Narodowej, która została najmłodszą członkinią Izby Gmin od 1832 roku.
Powrót do Parlamentu i rząd Starmera
Z powodzeniem kandydował do Izby Gmin w wyborach w 2024. Uzyskał wówczas mandat z okręgu Lothian East(inne języki)[2]. 6 lipca 2024 został powołany na stanowisko ministra stanu (wiceministra) ds. polityki handlowej i bezpieczeństwa gospodarczego w Ministerstwie Biznesu i Handlu(inne języki)[3].
Życie prywatne
Ożenił się z Jacqueline Christian, ma dwoje dzieci (syna i córkę). Jego ojciec został prominentnym szkockim duchownym, a siostra członkinią Szkockiego Parlamentu.
Bibliografia
- David Torrance, The Scottish Secretaries, Birlinn, 2006 (ISBN 978-1841584768)
Przypisy
- ↑ MPs and Lords. Mr Douglas Alexander. Parliamentary career [online], www..parliament.uk [dostęp 2024-08-03] (ang.).
- ↑ Lothian East - General election results 2024, „BBC News” [dostęp 2024-08-03] (ang.).
- ↑ Starmer’s new cabinet has few surprises with Jonathan Reynolds, Douglas Alexander and Sarah Jones appointed to DBT | The Chartered Institute of Export & International Trade [online], www.export.org.uk [dostęp 2024-08-03] .
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona Douglasa Alexandra. douglasalexander.org.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-10)].
- p
- d
- e
XIV wiek |
|
---|---|
XV wiek |
|
XVI wiek |
|
XVII wiek |
|
XVIII wiek |
|
XIX wiek |
|
XX wiek |
|
XXI wiek |
|
- p
- d
- e
Ministrowie transportu (1919–1941) |
|
---|---|
Ministrowie transportu wojennego (1941–1945) |
|
Ministrowie lotnictwa cywilnego (1944–1953) |
|
Ministrowie transportu (1945-1953) |
|
Ministrowie transportu i lotnictwa cywilnego (1953–1959) | |
Ministrowie transportu (1959–1970) | |
Ministrowie transportu przemysłowego (1970–1974) |
|
Ministrowie transportu (1974–1997) |
|
Ministrowie środowiska, transportu i regionów (1997–2001) | |
Minister transportu, samorządu i regionów (2001–2002) | |
Ministrowie transportu (od 2002) |
|
- p
- d
- e
W latach 1705-1746 |
|
---|---|
Po 1885 |
|
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|---|
Późniejsi członkowie gabinetu |
|
- p
- d
- e
|