Artyleria pułkowa – pododdziały artylerii wchodzące organicznie w skład pułku piechoty, kawalerii, pułku zmechanizowanego, czołgów itp. podlegające bezpośrednio dowódcy pułku[1].
Na początku lat 60. XX w. w Wojsku Polskim wprowadzono tzw. „etaty pokojowo-wojenne”. W pułku zmechanizowanym artyleria pułkowa odpowiadała wielkością dywizjonowi artylerii. W jej skład wchodziła bateria moździerzy i bateria artylerii przeciwpancernej. Sprzęt artyleryjski to: 6 armat przeciwpancernych 85 mm i 6 moździerzy 120 mm[2].
W 2 połowie lat 60. XX w. wprowadzono zmiany w etatach pokojowo – wojennych dywizji zmechanizowanej. W pułku zmechanizowanym artylerię pułkową stanowiła bateria haubic 122 mm (6 haubic wz.38) i bateria przeciwpancerna (3 samobieżne wyrzutnie ppk „Trzmiel” i 9 armat przeciwpancernych D-44). W pułku czołgów artylerii pułkowej nie było[3]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 26.
- ↑ Kajetanowicz 2007 ↓, s. 78.
- ↑ Kajetanowicz 2007 ↓, s. 83.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Kajetanowicz. Związki taktyczne i oddziały polskich wojsk pancernych i zmechanizowanych w latach 1945–1970. Zmiany organizacyjne. „Zeszyty Naukowe WSOWL”. 2 (144), 2007. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych. ISSN 1731-8157.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.