Antym VI
Patriarcha Konstantynopola | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 1782 | ||
Data śmierci | 7 grudnia 1877 | ||
Patriarcha Konstantynopola | |||
Okres sprawowania | 1871–1873 | ||
Wyznanie | prawosławne | ||
Kościół | |||
Śluby zakonne | do 1829 | ||
Diakonat | do 1829 | ||
Prezbiterat | do 1829 | ||
Chirotonia biskupia | 1829 | ||
Wybór patriarchy | 1845 | ||
|
Data konsekracji | 1829 |
---|---|
Miejscowość | Konstantynopol |
Miejsce | |
Konsekrator | Agatangel |
Antym VI, gr. Άνθιμος ΣΤ', nazwisko świeckie Joannidis (ur. 1782 na wyspie Kutalis na Morzu Marmara, zm. 7 grudnia 1877) – grecki biskup prawosławny, trzykrotny Patriarcha Konstantynopola: w latach 1845–1848, 1853–1855 oraz 1871–1873.
Życiorys
Życie monastyczne rozpoczął w jednym z monasterów Athosu. Następnie był protosynglem metropolii Derki. W 1829 został wyświęcony na biskupa i mianowany ordynariuszem metropolii Serres, którą kierował przez cztery lata. Od 1833 do 1837 był metropolitą Prusy, zaś od 1837 do pierwszego wyboru na patriarchę w 1845 sprawował urząd metropolity efeskiego[1]. W 1845 został patriarchą konstantynopolitańskim po śmierci Melecjusza III[2]. Uporządkował program nauczania w szkołach duchownych Patriarchatu, potępił również wprowadzenie do użytku liturgicznego w greckich świątyniach w Wiedniu i w Trieście śpiewu czterogłosowego w miejsce tradycyjnego bizantyjskiego[2]. Odszedł z urzędu w 1848[2].
Po raz drugi sprawował urząd patriarchy w latach 1853–1855, po czym odszedł z życia publicznego i zamieszkał w prywatnym majątku[2].
Antym VI został wybrany na patriarchę po raz trzeci w 1871 i ponownie pozostał na urzędzie dwa lata[1]. Na ostatni okres sprawowania przez niego urzędu przypadła tzw. schizma grecko-bułgarska – wyodrębnienie z Patriarchatu Konstantynopolitańskiego administratury przeznaczonej dla prawosławnych Bułgarów, obejmującej ziemie, na których stanowili oni większość. Egzarchat Bułgarski, ustanowiony sułtańskim fermanem po długoletnich staraniach bułgarskich działaczy narodowych i z poparciem rosyjskiego posła Nikołaja Ignatjewa, miał być strukturą autonomiczną uznającą zwierzchność patriarchy, ostatecznie jednak ogłosił jednostronnie autokefalię[3]. Nie godząc się z utratą kontroli nad częścią prawosławnych wiernych w Imperium Osmańskim, Antym VI zwołał we wrześniu 1872 w Konstantynopolu sobór z udziałem przedstawicieli prawosławnych patriarchatów starożytnych. Potępiono na nim Egzarchat Bułgarski i ogłoszono go wytworem herezji etnofiletyzmu. Postanowienia soboru doprowadziły do zerwania łączności kanonicznej przez obydwa Kościoły, a Antym VI i tak nie był natomiast w stanie zapobiec rozwojowi egzarchatu[4]. Jego postępowanie względem Bułgarów zostało uznane za nieudolne i musiał odejść z urzędu[1].
Przypisy
- ↑ a b c АНФИМ VI
- ↑ a b c d Ἄνθιμος Στ´
- ↑ M. Ławreszuk: Prawosławie wobec tendencji nacjonalistycznych i etnofiletystycznych. Studium teologiczno-kanoniczne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2009, ss. 188–190. ISBN 978-83-7507-045-3.
- ↑ M. Ławreszuk: Prawosławie wobec tendencji nacjonalistycznych i etnofiletystycznych. Studium teologiczno-kanoniczne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2009, s. 191 i 195. ISBN 978-83-7507-045-3.
- p
- d
- e
Do 1204 |
|
---|---|
W Nicei 1204–1261 |
|
1261–1453 |
|
Po 1453 |
|
- Britannica: biography/Anthimus-VI