Antoni Siwicki

Antoni Siwicki

Антон Теофилович Сивицкий

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	28 czerwca 1900 Palcze
Data i miejsce śmierci	21 stycznia 1977 Moskwa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie Armia Radziecka
Jednostki	1 Dywizja Piechoty 2 Dywizja Piechoty Okręg Wojskowy nr IV Sztab Generalny WP
Stanowiska	zastępca szefa Sztabu Generalnego WP
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Antoni Siwicki, ros. Антон Теофилович Сивицкий (ur. 15 czerwca^?/28 czerwca 1900 w miejscowości Palcze, zm. 21 stycznia 1977 w Moskwie) – generał-major Armii Czerwonej i generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Do 1916 skończył 6 klas szkoły powszechnej w Kijowie, potem był czeladnikiem w piekarniach. Od marca 1918 żołnierz Armii Czerwonej, w 1919 dowódca plutonu i absolwent oficerskiej szkoły piechoty w Symbirsku. Walczył na Froncie Wschodnim i Turkiestańskim, gdzie był 3 razy ranny. Od kwietnia 1924 zastępca dowódcy kompanii, od marca 1925 dowódca batalionu, od jesieni 1926 szef sztabu pułku. W 1936 ukończył Akademię Wojskową im. M. Frunzego. Wykładowca na kursach oficerów sztabowych, dowódca baonu w szkole oficerskiej piechoty. W sierpniu 1938 zwolniony i przeniesiony do rezerwy z powodu polskiego pochodzenia, przywrócony do służby w kwietniu 1940. W czasie wojny radziecko-niemieckiej oficer oddziału operacyjnego armii (1941–1942), szef sztabu dywizji piechoty (1942), zastępca dowódcy dywizji piechoty. W maju 1943 w stopniu pułkownika oddelegowany jako szef sztabu 1 Dywizji Piechoty i do Związku Patriotów Polskich. Generał z lutego 1944, dowódca 2. Dywizji Piechoty. Po zakończonej niepowodzeniem próbie przyjścia z pomocą powstaniu warszawskiemu mianowany szefem sztabu Formowania i Uzupełnień WP.

Po zakończeniu wojny szef sztabu Okręgu Wojskowego nr IV, szef Oddziału I Sztabu generalnego WP w latach 1947–1948, później zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. W 1951 wyjechał do Moskwy na studia w Akademii im. Woroszyłowa. W 1952 formalnie przeniesiony do armii radzieckiej.

Pochowany na Cmentarzu Nikołajewskim 25 stycznia 1977; w pogrzebie wziął udział ambasador PRL Zenon Nowak, zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw – Stron Układu Warszawskiego gen. broni Józef Kamiński, gen. bryg. Jerzy Dymkowski i były szef Sztabu Generalnego WP Jerzy Bordziłowski.

• Order Lenina (ZSRR, 21 lutego 1945)
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, trzykrotnie: 3 listopada 1944, 13 maja 1945, 20 czerwca 1949)
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR, 14 lutego 1943)
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, dwukrotnie, w tym 28 października 1967)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
• Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR)
• Order Krzyża Grunwaldu II klasy (3 stycznia 1945)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (11 maja 1945)^[1][2]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie w 1944)
• Złoty Krzyż Zasługi (1946)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1951)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966)
• Złota odznaka „Na Straży Pokoju” (1976)
• Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (Czechosłowacja)^[3]

Źródło:^[3].

• Henryk P. Kosk, Generalicja polska t. II, Pruszków 2001.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 409–412.