Amidochlorek rtęci(II)

Amidochlorek rtęci(II)

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) chlorek aminortęci(II) Inne nazwy i oznaczenia farm. Hydrargyrum aminochloratum inne aminochlorek rtęci, biały precypitat rtęciowy, chlorek amidortęciowy, chlorek rtęciowoamonowy, precypitat nietopliwy, Hydrargyrum praecipitatum album, Hydrargyrum amidatobichloratum, Mercurius praecipitatus albus, Hydrargyrum bichloratum ammoniatum
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	Hg(NH2)Cl
Masa molowa	252,07 g/mol
Wygląd	biały proszek
Identyfikacja
Numer CAS	10124-48-8
PubChem	3032553
DrugBank	DB13344
SMILES [NH2-].[Cl-].[Hg+2]
Właściwości Gęstość 5,70 g/cm³ (20 °C)[1][2]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 0,14 g/100 g[1]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Niebezpieczeństwo Zwroty H H300, H310, H330, H373, H410 Zwroty P P260, P264, P273, P280, P284, P301+P310 Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Na podstawie podanej karty charakterystyki Silnie toksyczny (T+) Groźny dla środowiska (N) Zwroty R R26/27/28, R33, R50/53 Zwroty S S13, S28, S45, S60, S61 Numer RTECS OV7020000 Dawka śmiertelna LD50 86 mg/kg (szczur, doustnie)
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Amidochlorek rtęci(II) – nieorganiczny związek chemiczny, sól rtęci o wzorze Hg(NH₂)Cl.

Powstaje m.in. w wyniku reakcji sublimatu z amoniakiem. Ma strukturę jednowymiarowego polimeru (HgNH₂)_n z przeciwjonami chlorkowymi^[3][4]. Łatwo ulega rozkładowi pod wpływem światła i wilgoci.

W środowisku zasadowym przekształca się w zasadę Millona o wzorze [Hg₂N]OH•2H₂O, a podczas gotowania – w chlorek zasady Millona i chlorek amonu:

2 Hg(NH₂)Cl → [Hg₂N]Cl + NH₄Cl

Związek znalazł zastosowanie w lecznictwie. Obecnie jest stosowany głównie w leczeniu niektórych pasożytniczych i gronkowcowych chorób skóry, także niekiedy w grzybicach oraz rzadko w okulistyce. Stosuje się wyłącznie miejscowo najczęściej w postaci maści i past, rzadziej jako zasypka i inne postacie leku. Stężenia terapeutyczne 2–10%. Stężenia w preparatach okulistycznych 0,25–2%. Używany jako surowiec farmaceutyczny w recepturze aptecznej do sporządzania leków galenowych i recepturowych (magistralnych)^[5].

Inne preparaty rtęci stosowane w medycynie:

• czerwony siarczek rtęci
• maść rtęciowa biała
• merkurochrom
• merkurofilina
• szara maść
• tiomersal
• tlenek rtęci(II)