Świniobicie
Świniobicie – proces związany z zabiciem świni i przygotowaniem mięsa z uboju w warunkach domowych. Świniobicie odbywało się 1–3 razy w roku, w prawie każdym gospodarstwie, w którym hodowano świnie.
Proces
Zwierzę ogłusza się uderzeniem obuchem siekiery w głowę, następnie upuszcza krew, usuwa sierść, tradycyjnie robiono to poprzez opalenie w słomie, następnie czyszczono opaloną skórę przez polewanie gorącą wodą i szczotkowanie oraz usuwanie niedopalonej sierści tępym ostrzem. Do czyszczenia i rozbioru zwierzę układano na zdjętych z ościeży drzwiach lub przywiązywano do drabiny.
Po odcięciu głowy, przed przystąpieniem do dalszego rozbioru mięsa, wycinano kawałki podgardla, które gotowano do miękkości, a następnie porcjowano na drobne kawałki. Jeśli podgardle było zbyt tłuste rzeźnik dodawał trochę innego mięsa, a gdy było już gotowe, zwoływano sąsiadów i rodzinę na zwyczajowy poczęstunek, często zakrapiany wódką. Przyrządzano także potrawę zwaną móżdżek po polsku, smażąc mózg świński z jajkiem. Po tym poczęstunku wracano do wykonywania wyrobów mięsnych z tak zwanej świeżynki: kaszanki, pasztetówki, salcesonu i kiełbasy.
Po świniobiciu następowało obdarowywanie mięsem, najczęściej bliskich sąsiadów i zaprzyjaźnionych z rodziną.
Historia i sztuka
Tradycyjnie świnie zabijano w grudniu (łac. December necat suem). W powieści Władysława Reymonta Chłopi świniobicie opisano w tomie 3 „Wiosna”. Postrzyżyny autorstwa Bohumila Hrabala zawierają według Roberta Makłowicza poetycki opis świniobicia[1].
Przypisy
- ↑ Robert Makłowicz gotuje, je i czyta. Trójmiasto. Wyborcza.pl. [dostęp 2023-06-18]. (pol.).
Linki zewnętrzne
Zobacz hasło świniobicie w Wikisłowniku |
Zobacz multimedia związane z tematem: Świniobicie |
- Legalne świniobicie. Farmer.pl. [dostęp 2023-06-18].
- Świniobicie 2006. Miejscowe Koło PZKO. [dostęp 2023-06-18].
- Zbijaczka, czyli świniobicie na Śląsku. Bonclok.pl. [dostęp 2023-06-18]. (pol.).
- GND: 4113857-0
- Britannica: topic/disznotor
- Catalana: 0233854