Łodygowice
wieś | |||
Łodygowice od północnego wschodu; w tle Beskid Śląski (2020) | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Powiat | żywiecki | ||
Gmina | Łodygowice | ||
Wysokość | ok. 370 m n.p.m. | ||
Liczba ludności (2021) | 7601[2] | ||
Strefa numeracyjna | 33 | ||
Kod pocztowy | 34-325[3] | ||
Tablice rejestracyjne | SZY | ||
SIMC | 0059559 | ||
Położenie na mapie gminy Łodygowice | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa śląskiego | |||
Położenie na mapie powiatu żywieckiego | |||
49°43′50″N 19°08′24″E/49,730556 19,140000[1] | |||
| |||
| |||
Strona internetowa |
Łodygowice (staropol. Łodwigowice, niem. Lodwigsdorf) – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, siedziba gminy Łodygowice.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łodygowice.
Położenie
Łodygowice to teren turystyczno-rekreacyjny administracyjnie należący do województwa śląskiego, położony jest w Kotlinie Żywieckiej na wysokości 360 m n.p.m. Od północnego wschodu otaczają ją masywy Beskidu Małego ze szczytami: Magurką (909 m n.p.m.) i Czuplem (933 m n.p.m.); od zachodu graniczy z gminami Buczkowice i Lipowa, za którą wznosi się pasmo Beskidu Śląskiego z najwyższym szczytem – Skrzyczne (1257 m n.p.m.); od południa z miastem Żywiec, za którym rozciągają się wzniesienia Beskidu Żywieckiego, zaś od południowego wschodu, na długości 4,5 km z Jeziorem Żywieckim.
Powierzchnia sołectwa wynosi 17,82 km²[4], a liczba ludności 7601[2], co daje gęstość zaludnienia równą 426,54 os./km².
Wieś Łodygowice zajmuje prawie połowę obszaru gminy, która liczy 36,17 km². 25% tej powierzchni zajmują lasy porastające stoki górskie, a 40% – łąki i pola uprawne położone na licznych pagórkach.
Przecinają je rzeki: Żylica, Kalonka, Kalna i Żarnówka oraz liczne potoki.
Części wsi
Integralne części wsi Łodygowice: Bobki, Brzezinka, Chechłówka, Glemieniec, Hetnały, Kalonka, Kąty, Kępa Kościelna, Kępa Kufli, Kępa Mrowców, Koło Stacji, Koło Zamku, Kościelni, Krzysie, Kubiny, Maślanki, Mendrale, Na Groniu, Paciepniki, Paluchy, Pańskie, Pod Grapą, Porąbki, Rączki, Tomasiki, Wajdy[5][6]
Historia
- Osobny artykuł: Księstwo oświęcimskie.
Historycznie miejscowość jest częścią księstwa oświęcimskiego[7]. Łodygowice prawdopodobnie założone zostały przez cystersów z Rud k. Raciborza. Wieś powstała w dogodnym miejscu jako że uprawa roli nie wymagała tu karczowania, ponieważ teren ich stanowił wspólnie z Rybarzowicami i Buczkowicami rozległą dolinę pokrytą kępami drzew. Wieś po raz pierwszy wzmiankowana jest w łacińskim liście opata Bernarda wystawionym w dniu 16 maja 1310, w którym klasztor nadawał przywileje niejakiemu Liskowi, sołtysowi Łodygowic (Lisconi sculteto de Loduicouiche)[8]. Po raz kolejny miejscowość wzmiankowano w liście z 22 kwietnia 1364 jako Ludoicivilla, który wymienia również dwie inne sąsiednie posiadłości cystersów, mianowicie Wilkowice (Abbatisvilla) i Pietrzykowice (Petrisvilla)[9]. List ten był związany z zatargiem między cystersami a księciem oświęcimskim Janem Scholastykiem o dochody i podatki książęce, w wyniku którego doszło do najazdu księcia na te miejscowości i ich złupienia. Miejscowość została siedzibą parafii, wzmiankowanej po raz pierwszy w 1373 jako Villa Lodovici[10]. Oprócz nazwy łacińskiej wieś występowała również pod niemiecką nazwą Ludwigsdorf, co sugeruje że cystersi osadzili tu przybyszów niemieckojęzycznych[11]. Z czasem nazwa zaczęła się polonizować. Nazwę wsi w zlatynizowanej staropolskiej formie Ludwygowycze wymienia w latach 1470-1480 Jan Długosz w księdze Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis[12]. W 1474 roku opat Piotr III sprzedał Łodygowice razem z Pietrzykowicami i Wilkowicami Piotrowi Komorowskiemu, którego wymienia Długosz w Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis[13].
Rzeczpospolita Obojga Narodów
W 1564 roku wraz z całym księstwem oświęcimskim i zatorskim Łodygowice leżały w granicach Korony Królestwa Polskiego, znajdowały się w województwie krakowskim w powiecie śląskim. Po unii lubelskiej w 1569 księstwo Oświęcimia i Zatora stało się częścią Rzeczypospolitej Obojga Narodów w granicach, której pozostawało do I rozbioru Polski w 1772[7].
W 1618 roku Mikołaj Komorowski sprzedał Łodygowice wraz z okolicznymi wsiami swemu dworzaninowi Krzysztofowi Rarowskiemu. Kolejnym dziedzicem Łodygowic był książę Jerzy Zbaraski, który w 1629 roku rozpoczął budowę murowanego dworu. Wszystkie dobra po śmierci Zbarskiego w 1631 roku przeszły we władanie ks. Janusza Wiśniowskiego. Następnym właścicielem Łodygowic staje się Stanisław Warszycki, który otrzymuje je jako wiano żony Heleny – córki wojewody Konstantego Wiśniowieckiego. Warszycki zakończył budowę dworu, a w 1673 roku otoczył go murem, fosami i wałami. Stanisław Warszycki zmarł w roku 1681 w Pilicy licząc ponad 80 lat życia i pochowany został w kaplicy św. Marii Panny na Jasnej Górze.
Druga połowa XVII wieku była dla państwa łodygowickiego bardzo trudna. Po długoletnich wojnach z Kozakami i Szwedami ziemie te zostały wyniszczone, co spowodowało migrację ludności na Śląsk, Węgry i Morawy. Po śmierci Stanisława Warszyckiego w 1681 roku dobra łodygowickie przechodziły różne koleje losu. Najpierw dostały się w ręce jego syna – Jana Kazimierza Warszyckiego, potem szwagra – Michała Warszyckiego, a po jego śmierci w 1697 roku zarządza nimi wdowa po Janie Kazimierzu – Zofia Domicela. Od 1707 roku dochodzi do ciągłych sporów o te ziemie. Liczne zajazdy, sądy spowodowały upadek majątku, który w końcu dostał się rodzinie Borzęckich. W 1773 roku włości przeszły w posiadanie Ignacego Kalinowskiego – cześnika halickiego, starosty lelowskiego, pułkownika królewskiego i posła na sejm, który powiększył pola uprawne i poprawił stan majątku.
Zabór austriacki
Po rozbiorach Polski miejscowość znalazła się w zaborze austriackim i leżała w granicach Austrii, wchodząc w skład Królestwa Galicji i Lodomerii. Po Kalinowskim posiadłość objęła Honorata Marcelina Borzęcka, która w prawa dziedziczki ziemi łodygowickiej weszła na mocy spadku. Sprzedała Łodygowice w 1840 roku księciu Von Anhalt. W 1841 roku w wieku 60 lat książę zmarł, a ziemie państwa łodygowickiego odziedziczyła jego siostrzenica hrabina Charlotta Hochberg Furstenstein, która sprzedała majątek w 1849 roku. W ciągu najbliższych kilkunastu lat Łodygowice miały kilku właścicieli. Ostatecznie w 1866 roku nabyła je Klementyna Primovesi de Weber – żona Adolfa Klobusa, majora austriackiego. Z małżeństwa Klobusów narodziło się pięcioro dzieci, z których w tutejszych dobrach pozostali Paweł i Otto. Paweł otrzymał Mikuszowice, Otto osiadł w Łodygowicach, które pozostały w jego rękach aż do śmierci w roku 1943. W 1945 roku znaczną część gruntów ostatniego włodarza ziem łodygowickich rozparcelowano, resztę w 1956 roku przejął skarb państwa.
Kościół św. Szymona i św. Judy Tadeusza w Łodygowicach
- Osobny artykuł: Kościół św. Szymona i św. Judy Tadeusza w Łodygowicach.
Kościół św. Szymona i św. Judy Tadeusza w Łodygowicach zbudowany został prawdopodobnie przez opata cystersów Wilka. Na obecne miejsce został przeniesiony z okolicy łodygowickiego dworu. Prawdopodobnie stał on tuż za okopami dworu od strony południowej i stanowił kościółek przyklasztorny cystersów. Przeniesienie świątyni na obecne miejsce nastąpiło na skutek starań proboszcza Stanisława Kaszkowica. Miało to miejsce w latach 1631-1634. Kościół, zaliczany ze względu na specyficzne cechy architektoniczne do kościołów tzw. grupy śląsko-małopolskiej, należy do największych kościołów drewnianych w Beskidach.
Zabytki
- Drewniany kościół pw. św. Szymona i św. Judy Tadeusza z XVII w.
- Murowany dwór, tzw. zamek z XVII w.
- Przydrożne kapliczki, stare chałupy.
Szlaki piesze
- Znakowane szlaki turystyki pieszej:
- szlak czerwony do Międzybrodzia Bialskiego
- szlak niebieski do Czernichowa
Urodzeni
- Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie urodzeni w Łodygowicach.
Zobacz też
- Łodygowice Górne
- Łodygowice (stacja kolejowa)
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 73043
- ↑ a b Gminna statystyka [online], lodygowice.pl, 8 stycznia 2022 [dostęp 2023-01-29] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 696 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ UG Łydogywice: Statut Sołectwa Łodygowice. [w:] uglodygowice.bip.org.p [on-line]. 2006. [dostęp 2010-12-07].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09].
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ a b Jan Nepomucen Gątkowski: Rys dziejów księstwa oświęcimskiego i zatorskiego. Lwów: nakład autora, 1867.
- ↑ W. Wattenbach (red.): Codex Diplomaticus Silesiae T.2 Urkunden der Klöster Rauden und Himmelwitz, der Dominicaner und der Dominicanerinnen in der Stadt Ratibor. Breslau: Josef Max & Comp., 1859, s. 25. (łac.).
- ↑ W. Wattenbach (red.): Codex Diplomaticus Silesiae T.2 Urkunden der Klöster Rauden und Himmelwitz, der Dominicaner und der Dominicanerinnen in der Stadt Ratibor. Breslau: Josef Max & Comp., 1859, s. 33. (łac.).
- ↑ Jan Leszek Ryś. Trzechsetna rocznica założenia na Podbeskidziu wsi Meszna. Ciąg dalszy. „Głos Gminy Wilkowice”. VI (4 (63)), s. 5-6, kwiecień 2012. ISSN 1897-3566.
- ↑ Jan Leszek Ryś. Trzechsetna rocznica założenia na Podbeskidziu wsi Meszna. Ciąg dalszy. „Głos Gminy Wilkowice”. VI (4 (63)), s. 5, kwiecień 2012. ISSN 1897-3566.
- ↑ Joannis Długosz Senioris Canonici Cracoviensis, „Liber Beneficiorum”, Aleksander Przezdziecki, Tom II, Kraków 1864, s. 290.
- ↑ Joannis Długosz Senioris Canonici Cracoviensis, „Liber Beneficiorum”, Aleksander Przezdziecki, Tom VII, Kraków 1864, s. 86.
Linki zewnętrzne
- Urząd Gminy w Łodygowicach
- Zamek w Łodygowicach
- Szkolne Schronisko Młodzieżowe w Zarzeczu
- Łodygowice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 676 .
- p
- d
- e
- Siedziba gminy: Łodygowice
Wsie |
|
---|---|
Integralne części wsi |
|